En dat is vier...

Om 8 uur meld ik me weer op de afdeling Orthopedie in het ziekenhuis voor operatie nummer vier in anderhalf jaar. Ik krijg mijn 'eigen' bedje weer, mijn naam staat er zelfs nog op. Omdat ik in het spoedprogramma zit, moet ik de hele dag nuchter blijven. Als er ergens een operatie uitvalt, ben ik meteen aan de beurt. Maar het kan ook zijn dat ik pas aan het einde van de dag wordt opgeroepen voor OK. Nou, je kunt wel raden wat er gebeurt: ik lig de hele dag te wachten. Met een lege maag.

Zeuren

Tegenover me ligt een man die de hele dag ligt te zeuren dat het zorgsysteem niet deugt, de regering een dievenbende is en dat alles veel beter was in de tijd van de verzuiling. Dus dat verhoogt de feestvreugde ook niet bepaald. Het valt me na een aantal dagen in het ziekenhuis sowieso op dat er nogal veel gezeurd en geklaagd wordt. Gelukkig word ik aan het eind van de ochtend even bevrijd van mijn mopperende kamergenoot en naar Radiologie gereden voor een röntgenfoto. Stiekem hoop ik natuurlijk dat de pees op miraculeuze wijze weer terug in het bot is geschoten, maar helaas...

Ik moet bij zeurende mensen altijd een beetje aan Waldorf & Statler denken... 

Eindelijk

En dan -om half vier (!) 's middags- is het eindelijk zover: ik mag mijn operatiejasje aan, een prik in mijn buik en we gaan weer op weg naar de OK. Ik had eigenlijk al besloten dat ik weer een ruggenprik wilde, maar de anesthesist vindt dat niet zo'n goed idee, gezien de gebeurtenissen bij de vorige operatie. En omdat niet precies duideijk is hoe lang deze operatie gaat duren, adviseert ze me met klem om onder narcose te gaan. Oké. Zzzzzzzz... en wég ben ik.

Gedoe

Het is blijkbaar geen gelukkig huwelijk tussen mij en de anesthesie. Elke keer is er gedoe. Bij mijn eerste knieoperatie (kruisband) werkte de morfine niet (dus doorbraakpijn,dus ellende). Tweede operatie: gaatje van ruggenprik gaat niet dicht. Er lekt hersenvloeistof weg. Na vijf dagen afzien met helse hoofdpijn en misselijkheid terug in het ziekenhuis om het lek te dichten met een epidurale bloedpatch. En ja, dat is net zo eng als het klinkt! Operatie nummer drie (afgelopen donderdag): ruggenprik raakt al tijdens operatie uitgewerkt. En weer tobben met de morfine.

Duur grapje?

En nu, bij de vierde operatie, kom ik bij uit de narcose met een hartslag van 140, happend naar lucht van de benauwdheid en hondsberoerd. Mijn hartslag en zuurstofopname zijn met geen mogelijkheid weer richting normale waarden te krijgen. Dus er komt een cardioloog bij. Die heeft nog wel wat wondermiddeltjes in zijn dokterstas. Uiteindelijk lukt het om de boel een beetje tot rust te brengen. En zo lig ik als enige patiënt nog op de uitslaapkamer, met een cardioloog, een verpleegkundige én een anesthesist aan mijn bed. Alledrie buiten normale werktijd. Ik durf niet eens uit te reken wat dat kost ;)

Eind goed, al goed

Hoewel ik me niet zo jofel voel, is het technische deel van de operatie wél goed verlopen. Alles zit weer stevig op z'n plek verankerd, en ik kan straks met een gerust hart aan de slag met de revalidatie. Da's een hele opluchting!
De volgende dag voel ik ook dat de pijn die ik had een heel stuk minder is. Ik voel wel pijn, maar deze pijn voelt 'normaal'. Dus blijkbaar zat dat losgeschoten stuk pees me de de afgelopen dagen behoorlijk dwars. In de loop van de dag ga ik me steeds beter voelen. Ik lieg een klein beetje over de hoeveelheid pijn die ik heb, en dan mag ik -met iets lichtere pijnstillers- aan het eind van de dag naar huis. Eind goed, al goed. Hoewel...nu gaat het werk pas écht beginnen!