Op expeditie

Na een paar dagen bivakkeren in de woonkamer, besluit ik dat het tijd is om de uitdaging met de trap naar de bovenverdieping eens aan te gaan. Ik ben niet meer zo duizelig en draaierig, dus een trap op moet te doen zijn. Hoewel...Ik woon in een monument. Toen we het huis destijds kochten, trakteerde de verkopend makelaar ons op ronkende teksten over 'volledig in oorspronkelijke staat',  'karakter', en 'alle originele details nog aanwezig'. (De vertaling: er was al enkele decennia niets meer aan onderhoud gedaan)

Hachelijk

Bij die 'oorspronkelijke staat' hoort een enorm steile trap, met zulke smalle treden dat 'ie eigenlijk alleen geschikt is voor mensen met schoenmaat 34 en kleiner. En als bonus is op de bovenverdieping nog een geintje op de overloop. De badkamer ligt lager dan de andere kamers op de verdieping. Dus ook boven moet je weer een paar treden (zonder leuning!) op. Een nachtelijke gang van de slaapkamer naar het toilet (en dan ook nog in het donker), wordt daardoor beslist een hachelijke onderneming. Echt leuk, zo'n oud huis met 'karakteristieke details', maar totaal ongeschikt voor kniesknieën.

Een zwarte piste is er niks bij!

Onhandelbaar aanhangsel

Nu heb ik natuurlijk de afgelopen anderhalf jaar ruimschoots ervaring opgedaan met krukken en trappen. Maar dit keer zit mijn been in een soort spalkbrace, waardoor ik mijn knie niet eens een béétje kan buigen. Dat heeft een fnuikend effect op je coördinatievermogen. Mijn been hangt als een soort onhandelbaar stijf aanhangsel aan mijn lijf, en dat moet ik dus mee de trap op slepen.

Milliseconde

Nou ja, aan de slag dan maar. Met mijn hart kloppend in mijn keel begin ik aan de eerste trede. Eerst het goede been, dan mijn houten been en de kruk. Oké. Dat gaat goed. Nog dertien treden te gaan. Halverwege de trap, vlak voor de bocht, verlies ik een milliseconde mijn evenwicht en moet ik corrigeren. Pffff. Alles in orde. Maar echt relaxed voel ik me niet. Want tja, op zo'n ehm, 'karakteristieke trap', is het natuurlijk niet ondenkbaar dat er zoiets gebeurt:

Uiteindelijk sta ik hijgend als een oud molenpaard boven. Ik voel me net alsof ik zojuist Mount Everest heb beklommen (met bijbehorend zuurstofgebrek. M'n conditie is in anderhalve week van 'matig' naar 'volledig afwezig' getransformeerd!). Ik maak een klein triomftochtje door alle kamers op de bovenverdieping en ga dan even op bed zitten om moed te verzamelen voor de terugreis. Want elke bergbeklimmer weet: de meeste ongelukken gebeuren tijdens de afdaling... ;)