Slecht nieuws

Na een onrustig nachtje wakker geworden met een lege morfinepomp. En nog steeds die pijn! Grrrrr... Toch maar weer eens wat nieuws proberen. Want blijkbaar is morfine niet helemaal aan mij besteed. Dat had ik eerder, bij mijn voorste kruisbandreconstructie, ook al ondervonden. Injecties met Dipidolor blijken de oplossing. Pijn is een stuk minder en ik word er niet eens écht beroerd van. Wel slaperig, maar ja, dan gaat de dag lekker snel voorbij...

De wond aan de zijkant van mijn knie blijft maar bloeden, en op een gegeven moment is het verband zo doorweekt dat het vervangen moet worden. Bij het verwisselen van het verband kan ik alvast even een blik op de 'schade' werpen. Dat valt me eerlijk gezegd best mee, mijn knie was na eerdere operaties een stuk dikker...

Een mooie ritssluiting aan de zijkant...

Het litteken op mijn scheenbeen is van het verwijderen van de tibiaschroef van mijn VKB reconstructie en heeft dus niks te maken met het hele posterolaterale gebeuren.

Beteuterd

Omdat mijn eigen orthopeed vandaag in het buitenland is, komt zijn collega de dubieuze eer toe om mij het slechte nieuws mede te delen. Enigszins beteuterd staat hij aan mijn bed met een vervelende boodschap. Op de röntgenfoto die na de operatie ter controle is gemaakt, is te zien dat één van de pezen met botplug en al uit mijn bovenbeen is losgeschoten. Hoe dat zo is gekomen, is een raadsel. Feit is dat dit gerepareerd moet worden. Dus aanstaande maandag mag ik weer plaatsnemen op de operatietafel voor ronde twee. Dan gaan ze proberen de losgeschoten pees weer stevig te verankeren in de tunnel die door mijn bovenbeen is geboord. Met een dikkere schroef. En een extra kram erbij voor de zekerheid.

Murphy

Dit is weer zo'n bizarre wending in inmiddels ongeveer akte 287 van het Drama Kniesknie, dat het me eigenlijk niet eens écht verbaast. Natúúrlijk gaat er weer iets mis. Mijn knie wordt nu al anderhalf jaar intensief geteisterd door de Wet van Murphy, dus dit kan er ook nog wel bij. Operatie nummer vier staat dus voor de deur. Gelukkig weet ik gedurende de zaterdag de verpleging ervan te overtuigen dat het redelijk met me gaat, en mag ik aan het einde van de dag naar huis om in ieder geval één dagje in mijn eigen bed weer een beetje op adem te komen. Maandagochtend om 8 uur moet ik me weer melden in het ziekenhuis...