Doe een stapje naar voren...

De Deurzakkers wisten het allang: "Doe een stapje naar voren, en een stapje terug". Een kernachtiger samenvatting van een revalidatieproces kan ik niet verzinnen. Ohoho, aaaiiiaaaiiiaaaii!

Een stapje naar voren...

Het is vandaag precies vier weken geleden dat ik voor het eerst plaatsnam op de operatietafel (en 3,5 na operatie 2). Het goede nieuws is dat ik nu helemaal van de pijnstillers af ben. Oké, ik heb natuurlijk nog wel wat last, maar de echte pijn is eruit. Alleen bij de folterkamer fysio is het afzien, verder valt het mee. De littekens zijn goed genezen, dus ik heb mezelf de afgelopen week al meerdere malen getrakteerd op een heerlijk bad. Dat is echt genieten omdat mijn beentje dan lekker gewichtloos in het water kan dobberen.

Ook is mijn brace inmiddels bijgesteld naar 90 graden flexie. Ik dacht dus heel optimistisch dat ik dan in no-time ook 90 graden zou kunnen buigen. Dat bleek een flinke miscalculatie. Ik oefen me suf, maar kom nog steeds niet verder dan 40-en op een goede dag met héél veel moeite 50- graden.

...en een stapje terug

Ik heb nogal een trackrecord als het gaat om reactiviteit van mijn knie. En ook de afgelopen week was het weer raak. We hebben geprobeerd de belasting iets op te voeren met mini-squats en een beetje op en neer pendelen op de hometrainer. Maar direct zat ik weer met een olifantenpoot: superdik en bloedheet. Niet alleen mijn knie, maar mijn hele onderbeen. Balen. Toch maar weer een stapje terug. Dus nu draai ik bij de fysio weer heel voorzichtig een kwartiertje mijn rondjes op de Camoped. Een soort luchtfietsapparaat waarmee je je knie actief buigt en strekt. Dodelijk saai. Maar meer kan mijn kniesknie momenteel niet hebben.

Dus voor nu even 'back to square one' en dan gaan we volgende week wel kijken of we weer een stapje vóóruit kunnen zetten.

Hier voor de liefhebbers nog een paar plaatjes van de huidige status quo:

Nog best wel dik, vooral aan de zijkant :(

Maar mijn 'ritssluiting' geneest prima!