Hogeschool vlechtwerk

Vandaag was de 'grote dag' en zou er op de operatiekamer eindelijke korte metten worden gemaakt met mijn kniesknie. Met donorpezen is een vlechtwerk door diverse bottunnels in mijn been gemaakt. De ene pees loopt van bovenbeen door kuitbeen naar scheenbeen, en de andere gaat van mijn bovenbeen achterlangs ook mijn scheenbeen in. Dat ziet er ongeveer zo uit:

Uitgebreide reconstructie posterolaterale hoek / LaPrade techniek

Of, voor mensen die van vieze filmpjes houden:

Zoals je ziet: dit is hogeschool vlechten voor gevorderden. En als bonus wordt er ook nog een extra gat in mijn scheenbeen gemaakt om een schroef van mijn eerdere kruisbandreconstructie te verwijderen. Vervelende bijkomstigheid is dat de ruggenprik al tijdens de operatie uitgewerkt raakt, waardoor ik die laatste actie 'live' kan voelen. Dat is op zijn zachtst gezegd een tamelijk onprettige ervaring ;)

Charmant

Na de operatie zit mijn been verpakt in een dikke laag watten en verband. En om het geheel af te maken een charmante brace. Die moet 24 uur per dag om blijven, en mag alleen af bij de fysio. Niet echt lekker. Vooral ook omdat de brace hard op het litteken aan de zijkant van mijn knie drukt. Da's even wennen...
De komende twee weken houd ik deze spalkbrace. Daarna krijg ik een scharnierbrace die kan buigen. Dat zal het lopen straks een stuk gemakkelijker maken.

De trucendoos van de anesthesist

Ze vertellen je vooraf nooit over de pijn... Maar man, man, wat doet het pijn! Pijn die niet onder controle te krijgen is met de gebruikelijke middelen (morfinepomp). Ik word wel beroerd en duizelig van de morfine, maar pijnstillen, ho maar! Uiteindelijk word ik aan het einde van de dag terug naar de 'uitslaapkamer' van de OK gebracht, waar de anesthesist zijn trucendoos opentrekt.  Als eerste tovert hij een dosis Ketamine uit zijn hoge hoed. Dat staat in het uitgaanscircuit -in lagere dosering- bekend als Special K. Een populaire partydrug. 'Kom maar op met dat spul', denk ik.  Al twee seconden nadat het goedje mijn infuus in gaat, zit ik ergens in LalaLand. ´Je kunt er wel flink van gaan hallucineren´, hoor ik hem nog net zeggen, voordat ik wegzweef in een wereld van rode harige kubussen, pratende vissen en iets met een waterval (???).

Dit lijkt leuker dan het is....

Life gets so much easier when you're stoned...

Helaas helpt het niet echt tegen de pijn. En dat hallucineren bevalt me eerlijk gezegd ook niet bijster goed. Het wordt op den duur toch vervelend als je alles om je heen in drievoud en met neonkleurige stralenkransen ziet. Dus uiteindelijk wordt er een 'femoraal block' gezet, waarbij een zenuw in mijn lies op non-actief wordt gesteld en mijn been enigszins verlamd - en dus ook verdoofd-  raakt. Dit, in combinatie met de morfinepomp, moet me de komende nacht doorhelpen. Ik ben echt zo high als een kanarie. En, zoals de onvolprezen band Caesar ergens eind jaren negentig al zong: 'Life gets so much easier when you're stoned'. Dus hierbij ter afsluiting de soundtrack voor deze dag: