HET IS VOLBRACHT!

Na ruim vijf jaar, zes operaties en duizenden uren revalideren, is mijn knie eindelijk 'klaar'! Opgestoken duim van de fysio: revalidatie afgerond. Driewerf hoera en hiephoi in de gloria!

Wat zal ik eens gaan doen met al die tijd en energie die ik nu overhoud...Mount Everest?

Brace perikelen

Ik heb nog wel wat last van restinstabiliteit in mijn knie. Dat geeft niet, ik ben allang blij dat ik weer normaal kan lopen. Maar als ik loop op ongelijke ondergrond (bos, duinen, grasvelden, kinderkopjes, bergpaadjes), voel ik de boel wel telkens een beetje schuiven. Da's niet bepaald bevorderlijk voor je kraakbeen. En als mijn beenspieren echt vermoeid zijn, wil ik nog wel eens echt door mijn knie zakken. Ook niet fijn. Dus: als ik ga sporten, wandelen of een festival bezoek, gaat de brace om. Ook bij het trainen bij de fysio. Train ik zonder brace, dan is mijn knie daarna wel drie keer dikker dan wanneer ik mét brace train. En het scheelt ook in kracht. Op de legpress trap ik zonder brace maximaal 60 kilo met één been. Met brace haal ik fluitend de 80 kilo.

Zo gaat het een stuk beter! (Die tape is trouwens om mijn knieschijf in bedwang te houden. Die spoort nog niet helemaal lekker. Maar dat komt vast goed ;)

Verkeerd gedacht

Je zult begrijpen dat mijn kniebrace mijn beste vriend is. Helaas is de mijne inmiddels na vele jaren intensief gebruik behoorlijk versleten. Tijd voor een nieuwe. Mijn chirurg schrijft een briefje voor de zorgverzekeraar, ik ga naar een orthopedische winkel om de boel te laten inmeten, klaar is Kees. Zou je denken. Verkeerd gedacht. 

Oorlog met Menzis

Dan volgt nu een welgemeend advies voor alle kniepatiënten die -net zoals ik- echt een brace (orthese) nodig hebben. Het maakt verder niet uit welke zorgverzekering je kiest, maar KIES IN HEMELSNAAM NIET VOOR MENZIS!!! Want bij Menzis werken mensen die blijkbaar meer van mijn knie weten dan mijn eigen behandelend specialist. Ik zal jullie niet vermoeien met de details, maar uiteindelijk heb ik (samen met de orthopedisch instrumentenmaker) ruim een half jaar oorlog moeten voeren met Menzis totdat er een goedkeuring kwam. Ik was bijna zo ver dat ik een rechtszaak wilde aanspannen. Ik ben niet de enige die daar last van heeft. Volgens de leverancier van de brace weigert Menzis standaard alle aanvragen voor ortheses. Zij hebben altijd problemen met Menzis. Hun advies aan mij was dan ook: zoek z.s.m. een andere zorgverzekeraar. Alles is goed, behalve Menzis.

Mooi rood is niet lelijk

Dat gezegd hebbende: inmiddels ben ik de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe, perfect op maakt gemaakte, heerlijk zittende kniebrace. Knalrood, want zoals ik zal zei: 'Ik ga als de brandweer'! Deze brace heb ik speciaal wat korter laten maken aan de onderkant, zodat ik er ook mee in mijn skischoen pas. Want wie weet, misschien is dat in de toekomst nog wel ergens goed voor...

Mooi rood is niet lelijk. De Donjoy Defiance. Superbrace!

En zelfs op ruige vulkaanhellingen een stabiele knie met dit ding om m'n been!

Als de brandweer!

Deze laatste operatie was echt een gouden greep. De felle pijn die ik had als ik mijn knie boog, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Hoezee! Ik dacht dat ik dan ook in een mum van tijd weer probleemloos de trap af zou kunnen daveren. Maar dat valt effe tegen. Niet qua pijn, maar qua coördinatie. Mijn spieren hebben echt geen idee meer hoe het moet. Als ik probeer naar beneden te stappen, begint mijn been onbedaarlijk te trillen en sta ik echt geparkeerd. Maar oefening baart kunst, en langzaam maar zeker beginnen mijn spieren weer een beetje te luisteren naar mijn hersenen. Het verdient nog niet de schoonheidsprijs, maar het begin is er ;)

Sovjet-apparaat

Verder gaat mijn revalidatie van een leien dakje. Ik ga als de brandweer! Squatten, leg press, deadlifts...ik draai er mijn hand niet voor om. Elke week kunnen er weer een paar extra kilo's op de stangen. Daarnaast train ik drie keer per week op de Biodex. En nee, dat is geen wasmiddel, maar een wonderlijk apparaat dat zo uit één of andere Sovjet-martelkamer lijkt te komen. Het ziet eruit als een soort elektrische stoel. Ik vermoed dat de KGB dit apparaat tijdens de Koude Oorlog gebruikte om westerse spionnen te 'verhoren' ;)

Het apparaat in kwestie.

Lullig

Trainen op de Biodex, dus. Die mevrouw op de foto zit ontspannen te lachen. Nou, dat lachen zal haar snel vergaan als ze begint met de haar 'work-out'. Het is namelijk loodzwaar. Je wordt vastgesnoerd in de stoel, met je been in een beugel. Vervolgens moet je zo hard mogelijk je been strekken en buigen tegen een weerstand in. Het lullige is: hoe meer kracht je levert, des te hoger wordt de weerstand. Na een herhaling of tien neemt mijn gezicht een tomaatachtige kleur aan en dreigen mijn ogen bijkans uit hun kassen te ploppen. En dan moet ik in totaal zes series van 15-20 herhalingen. Als ik klaar ben, donder ik haast van de stoel als ik probeer af te stappen. Mijn beenspieren zijn dan zo verzuurd dat ze even dienst weigeren. Maar alles voor de goede zaak ;)

Met vlag en wimpel

Het trainen gaat zo goed, dat ik binnen vier maanden na mijn operatie al 'op mag' voor de Grote Biodex Test. Met die test wordt de kracht van je quadriceps (strekkracht) en hamstrings (buigkracht) gemeten. De test wordt als geslaagd beschouwd als er tussen je geopereerde en je niet-geopereerde been minder dan 10-15% krachtsverschil wordt gemeten. Ik zit met strekken op + 3% (dus sterker) en met buigen op -14 %. Dat de buiging wat achterblijft, is logisch. Mijn knie is na al die operaties aardig stijf geworden, dus dat maakt het buigen wat moeizamer. Maar hoe dan ook: ik ben met vlag en wimpel geslaagd voor de test! Nu nog even werken aan de laatste coördinatie-dingetjes en dan is het einde ein-de-lijk in zicht...

Geslaagd!