BAM!

Vandaag nam ik sidderend van de zenuwen plaats op de tafel voor operatie nummer 5. Bij vorige operaties wist ik telkens precies wat er ging gebeuren. Er was een plan. Dat is nu heel anders. Dit wordt meer een soort 'op-hoop-van-zegen-ingreep'. Want ook de chirurg heeft geen idee wat hij zal aantreffen. Vandaar dat dit keer de spanning door mijn lijf giert. Da's ook goed te zien op de monitor die mijn hartslag aangeeft: als je niet beter wist, zou je denken dat ik een marathon aan het rennen ben ;)

Raar

Gelukkig staat iedereen paraat en kunnen we meteen beginnen. Even vooroverbuigen, ruggenprik erin, en voor ik het weet zie ik mijn been in de handen van de chirurg door de lucht zweven zonder dat ik er iets van voel. Is dat mijn been? Het blijft een rare gewaarwording...ik voel niks en kijk gebiologeerd toe hoe de chirurgen buigen, duwen en trekken om de stabiliteit te testen. Op dat vlak lijkt alles in orde, dus al die operaties zijn in ieder geval niet voor niets geweest. Da's alvast een meevaller.

Nét echt

Al bij het maken van de incisie aan de buitenzijde van mijn knie voelt de chirurg veel weerstand van het onderliggende weefsel. Daar is dus iets aan de hand. Al snel hebben we beeld en kan ik op de monitor meekijken hoe de orthopeed een inventariserend rondje maakt door mijn knie. Kraakbeen is niet zo best meer, maar dat was wel te verwachten na al die operaties. En hé: daar is mijn voorste kruisband, die er 3,5 jaar geleden is ingezet. De chirurgen zijn opgetogen: zo vaak krijgen ze niet de kans om een paar jaar naar dato hun werk nog eens te bewonderen. De kruisband, destijds gefabriekt van mijn eigen hamstringpezen, ziet eruit alsof 'ie daar altijd al heeft gezeten. Het is net een échte kruisband, compleet met bloedvaatjes. 

Kijk, mijn nét echte nepkruisband!

Scheerapparaat

En verder gaat de rondleiding door mijn knie, op zoek naar het probleem. Het gewrichtskapsel is rood en duidelijk geïrriteerd. Al snel wordt duidelijk waar dat door komt: het laterale deel van mijn knie is gevuld met littekenweefsel en verklevingen. Met een soort scheerapparaat haalt de chirurg alle rotzooi weg. Nu alles netjes is opgeruimd, wordt ook één van de pezen van mijn posterolaterale hoek reconstructie zichtbaar. Die zit dus ook nog goed op z'n plek. Wel heel gaaf om alles zo te kunnen bekijken!

Daar in het midden, net boven het tangetje zie je één van de pezen van mijn posterolaterale hoek reconstructie die door het kapsel is gevlochten.

Champagne

Nog even alle bloedinkjes dichtbranden, en de operatie is klaar. En dan breekt het moment suprême aan: buigt 'ie of buigt 'ie niet? En ja hoor: BAM! Mijn knie buigt ineens zo'n veertig (40!!!) graden verder dan voorheen! Hoezee, driewerf hoera en in de gloria! Ik zou het liefst een rondedansje maken van geluk, ware het niet dat mijn hele lijf vanaf borsthoogte nog volledig is verlamd. Helaas schenken ze geen champagne in het ziekenhuis. Dus vier ik eenmaal terug op de verpleegafdeling mijn feestje maar met een glaasje appelsap en een boterham met kaas.

De nul woorden tellende omschrijving van het gevoel van de dag: