Voortgangsrapport ;)

Via verschillende kanalen heeft mij de afgelopen maanden meermaals het verzoek bereikt mijn blog eens bij te werken. De reden dat ik dat nog niet heb gedaan, is omdat er eigenlijk niets te melden is. Mijn kniesknie buigt nog steeds niet verder dan 90 graden, ik kan nog steeds niet langer dan 10 minuten lopen of fietsen zonder pijn. Trap op ga ik als de brandweer, maar de trap afdalen blijft een enorme kwelling. Misschien moet ik maar eens een aannemer bellen om dit in mijn huis te laten plaatsen:

Vier rondjes puur geluk

Mijn hervatte schaatscarrière die ik afgelopen oktober zo ronkend aankondigde, is helaas ook tamelijk teleurstellend verlopen. Ik kon maximaal vier rondjes achter elkaar schaatsen, en dan werd te pijn te erg om te verbijten. Dan moest ik weer rechtop en wachten tot de pijn genoeg gezakt was voor de volgende vier rondjes. Vervolgens liep ik nog drie dagen met een dikke knie. Maar ik vond het zo leuk, dat ik toch elke maandagavond weer naar de ijsbaan toog voor een paar rondjes puur geluk. Op één of andere manier is de coördinatie van mijn getormenteerde been ook nog niet helemaal je van hét. Ik struikel regelmatig ('Voeten optillen!!!') en heb soms moeite om onverwachte bewegingen adequaat te corrigeren. Helaas moest ik mijn enthousiasme op het ijs daarom ook nog bekopen met een dubbele polsbreuk. Maar dat mocht de pret niet drukken...

Verrassingsei

In de tussentijd ben ik met hangende pootjes maar weer teruggekeerd naar de fysio en de sportschool, want mijn been werd toch wel erg dunnetjes. Ook ben ik -op advies van mijn eigen chirurg en fysiotherapeuten- nog naar een andere kniespecialist geweest voor een second opinion. Helaas had deze kniegoeroe ook geen pasklare oplossing en was het verdict opnieuw: 'het is ingewikkeld'. Er zijn twee opties: óf het is littekenweefsel, óf- en daar wil ik liever nog niet teveel over nadenken- de reconstructie zit te strak. Of er is iets anders mis. Niemand die het weet. Hoe dan ook is er een nieuwe operatie nodig om te kijken wat er nu aan de hand is. Dus binnenkort mag ik aantreden voor operatie nummer 5: de jubileumeditie ;) Ik zie mijn knie nu als een soort verrassingsei: als je het openmaakt, weet je niet wat er in zit, maar je weet van tevoren met een aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid dat het rotzooi is.

Rotzooi. En de chocolade  is ook niet eens lekker.

29 september is de datum. Da's bijna exact twee jaar na mijn laatste operatie. En nu maar hopen dat het herstel ditmaal wat vlotter verloopt...