BAM!

Vandaag nam ik sidderend van de zenuwen plaats op de tafel voor operatie nummer 5. Bij vorige operaties wist ik telkens precies wat er ging gebeuren. Er was een plan. Dat is nu heel anders. Dit wordt meer een soort 'op-hoop-van-zegen-ingreep'. Want ook de chirurg heeft geen idee wat hij zal aantreffen. Vandaar dat dit keer de spanning door mijn lijf giert. Da's ook goed te zien op de monitor die mijn hartslag aangeeft: als je niet beter wist, zou je denken dat ik een marathon aan het rennen ben ;)

Raar

Gelukkig staat iedereen paraat en kunnen we meteen beginnen. Even vooroverbuigen, ruggenprik erin, en voor ik het weet zie ik mijn been in de handen van de chirurg door de lucht zweven zonder dat ik er iets van voel. Is dat mijn been? Het blijft een rare gewaarwording...ik voel niks en kijk gebiologeerd toe hoe de chirurgen buigen, duwen en trekken om de stabiliteit te testen. Op dat vlak lijkt alles in orde, dus al die operaties zijn in ieder geval niet voor niets geweest. Da's alvast een meevaller.

Nét echt

Al bij het maken van de incisie aan de buitenzijde van mijn knie voelt de chirurg veel weerstand van het onderliggende weefsel. Daar is dus iets aan de hand. Al snel hebben we beeld en kan ik op de monitor meekijken hoe de orthopeed een inventariserend rondje maakt door mijn knie. Kraakbeen is niet zo best meer, maar dat was wel te verwachten na al die operaties. En hé: daar is mijn voorste kruisband, die er 3,5 jaar geleden is ingezet. De chirurgen zijn opgetogen: zo vaak krijgen ze niet de kans om een paar jaar naar dato hun werk nog eens te bewonderen. De kruisband, destijds gefabriekt van mijn eigen hamstringpezen, ziet eruit alsof 'ie daar altijd al heeft gezeten. Het is net een échte kruisband, compleet met bloedvaatjes. 

Kijk, mijn nét echte nepkruisband!

Scheerapparaat

En verder gaat de rondleiding door mijn knie, op zoek naar het probleem. Het gewrichtskapsel is rood en duidelijk geïrriteerd. Al snel wordt duidelijk waar dat door komt: het laterale deel van mijn knie is gevuld met littekenweefsel en verklevingen. Met een soort scheerapparaat haalt de chirurg alle rotzooi weg. Nu alles netjes is opgeruimd, wordt ook één van de pezen van mijn posterolaterale hoek reconstructie zichtbaar. Die zit dus ook nog goed op z'n plek. Wel heel gaaf om alles zo te kunnen bekijken!

Daar in het midden, net boven het tangetje zie je één van de pezen van mijn posterolaterale hoek reconstructie die door het kapsel is gevlochten.

Champagne

Nog even alle bloedinkjes dichtbranden, en de operatie is klaar. En dan breekt het moment suprême aan: buigt 'ie of buigt 'ie niet? En ja hoor: BAM! Mijn knie buigt ineens zo'n veertig (40!!!) graden verder dan voorheen! Hoezee, driewerf hoera en in de gloria! Ik zou het liefst een rondedansje maken van geluk, ware het niet dat mijn hele lijf vanaf borsthoogte nog volledig is verlamd. Helaas schenken ze geen champagne in het ziekenhuis. Dus vier ik eenmaal terug op de verpleegafdeling mijn feestje maar met een glaasje appelsap en een boterham met kaas.

De nul woorden tellende omschrijving van het gevoel van de dag:

Voortgangsrapport ;)

Via verschillende kanalen heeft mij de afgelopen maanden meermaals het verzoek bereikt mijn blog eens bij te werken. De reden dat ik dat nog niet heb gedaan, is omdat er eigenlijk niets te melden is. Mijn kniesknie buigt nog steeds niet verder dan 90 graden, ik kan nog steeds niet langer dan 10 minuten lopen of fietsen zonder pijn. Trap op ga ik als de brandweer, maar de trap afdalen blijft een enorme kwelling. Misschien moet ik maar eens een aannemer bellen om dit in mijn huis te laten plaatsen:

Vier rondjes puur geluk

Mijn hervatte schaatscarrière die ik afgelopen oktober zo ronkend aankondigde, is helaas ook tamelijk teleurstellend verlopen. Ik kon maximaal vier rondjes achter elkaar schaatsen, en dan werd te pijn te erg om te verbijten. Dan moest ik weer rechtop en wachten tot de pijn genoeg gezakt was voor de volgende vier rondjes. Vervolgens liep ik nog drie dagen met een dikke knie. Maar ik vond het zo leuk, dat ik toch elke maandagavond weer naar de ijsbaan toog voor een paar rondjes puur geluk. Op één of andere manier is de coördinatie van mijn getormenteerde been ook nog niet helemaal je van hét. Ik struikel regelmatig ('Voeten optillen!!!') en heb soms moeite om onverwachte bewegingen adequaat te corrigeren. Helaas moest ik mijn enthousiasme op het ijs daarom ook nog bekopen met een dubbele polsbreuk. Maar dat mocht de pret niet drukken...

Verrassingsei

In de tussentijd ben ik met hangende pootjes maar weer teruggekeerd naar de fysio en de sportschool, want mijn been werd toch wel erg dunnetjes. Ook ben ik -op advies van mijn eigen chirurg en fysiotherapeuten- nog naar een andere kniespecialist geweest voor een second opinion. Helaas had deze kniegoeroe ook geen pasklare oplossing en was het verdict opnieuw: 'het is ingewikkeld'. Er zijn twee opties: óf het is littekenweefsel, óf- en daar wil ik liever nog niet teveel over nadenken- de reconstructie zit te strak. Of er is iets anders mis. Niemand die het weet. Hoe dan ook is er een nieuwe operatie nodig om te kijken wat er nu aan de hand is. Dus binnenkort mag ik aantreden voor operatie nummer 5: de jubileumeditie ;) Ik zie mijn knie nu als een soort verrassingsei: als je het openmaakt, weet je niet wat er in zit, maar je weet van tevoren met een aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid dat het rotzooi is.

Rotzooi. En de chocolade  is ook niet eens lekker.

29 september is de datum. Da's bijna exact twee jaar na mijn laatste operatie. En nu maar hopen dat het herstel ditmaal wat vlotter verloopt...