Wat is het probleem dan? Mijn knie is superstabiel, maar vreemd genoeg nog steeds flink reactief. Aan het eind van de dag is 'ie dik en warm en is mijn knieschijf nauwelijks meer te onderscheiden. Synovitis (ontsteking van het gewrichtsslijmvlies) is de medisch correcte term. Normaal gaat dat binnen een paar maanden na een operatie wel over, maar mijn knie blijft in de hysterische stand hangen. Dus zit ik mooi elke avond opgescheept met een olifantenpoot.
 |
| Mijn 'opblaasknie' aan het einde van de dag |
Tien centimeter!
De orthopeed test mijn knie nog eens en concludeert wederom dat er met de stabiliteit niets mis is. Sterker nog, mijn geopereerde knie zit een stuk steviger in elkaar dan mijn andere. Nou ja, dan nog maar een spuit erin. De vorige keer waren de injecties in het operatiegebied gezet, aan de zijkant. Dit keer gaat de spuit centraal in mijn kniegewricht. Ik kijk gebiologeerd toe hoe de tien centimeter (!) lange injectienaald volledig in mijn knie verdwijnt. Maar de orthopeed babbelt rustig door en echt pijn doet het niet. Hop, een pleister erop, een hand en een vriendelijke afscheidsgroet en ik wandel weer naar buiten met een nieuwe voorraad pijnstillende en ontstekingsremmende medicatie in mijn been. Vanaf nu moet ik elke dag aantreden bij de fysio voor de door mij zo geliefde doorbuigsessies. Zes dagen in de week, dus óók op zaterdag. Here it goes again...De soundtrack voor vandaag met een wel zeer toepasselijke titel. Mocht je de muziek niks vinden, geniet dan in ieder geval even van de acrobatische taferelen op de loopband die de heren ten tonele brengen. Ikzelf heb overigens twee weken geleden ook mijn debuut gemaakt op de loopband -vooralsnog slechts wandelend- en kijk al reikhalzend uit naar het moment dat ik een dergelijke show kan opvoeren!
