Ik baal. De status quo is al maanden hetzelfde. Lopen gaat motorisch goed, maar na tien minuten is het op en krijg ik pijn. Fietsen doet pijn. Traplopen doet pijn. Mijn knieschijf knapt en kraakt vervaarlijk bij elke beweging. En elke avond zit ik op de bank met een stijve, gezwollen knie. De buiging blijft al maanden hardnekkig steken op nét iets meer dan 90 graden.
Smeken om genade
Drie keer per week onderwerp ik me aan de martelpraktijken van mijn
fysiotherapeuten, die zich vol overgave storten op het doorbuigen van
mijn knie. En als ik zeg dat dat geen pretje is, kun je dat opvatten als
een understatement van jewelste...
Na elke trainingssessie in de fitnesszaal bij de fysio maak ik me met knikkende knieën op voor de grande finale, want ik weet wat me te wachten staat. Mr. T. geeft hieronder een heldere samenvatting:
Het begint allemaal heel onschuldig. Beetje babbelen, beetje knieschijf losmaken, beetje spieren los masseren. Niks aan de hand, dus. En dan komt de gevreesde instructie: 'Ga maar even op je buik liggen'. Want het doet PIJN. Serieus. Zoveel pijn dat je vergeet adem te halen. Misschien kun je het vergelijken met iemand die je arm op je rug draait. En dat vermenigvuldigd met factor tien. Zoiets. Daphne Deckers zei ooit over een bevalling dat het voelt 'Alsof er een paraplu wordt geopend in je reet'. Nou, dat klinkt als een eitje vergeleken met deze foltersessie, die mij in tien minuten reduceert tot een huiverend hoopje mens, smekend om genade.
Alsjeblieft...genade!
Dan maar een spuit erin
Iedereen kent het aloude adagium 'No pain, no gain'. Prima, dat geloof ik best. Maar in mijn geval levert al die pain vooralsnog geen enkele gain op. Dat is vrij frustrerend. Daarom ga ik vandaag maar weer eens op bezoek bij mijn goede vriend de orthopedisch chirurg. Die het gelukkig met mij eens is dat het tijd is voor een duwtje in de goede richting. Dus haalt hij een spuit uit zijn witte jas en injecteert een zaligmakende mix van lidocaïne (pijnstiller) en cortison (ontstekingsremmer) in mijn knie. Binnen een minuut na de injectie buigt hij mijn knie al zonder de geringste inspanning zeker 15 graden verder. Bam! Meteen een nieuw persoonlijk record! Opgelucht verlaat ik het ziekenhuis, welhaast huppelend als een jonge hinde ;)
