Overwinning!

Vandaag ben ik voor het eerst weer op de fiets naar mijn werk gegaan. Ik deed er (inclusief stoplicht-pauzes) bijna twintig minuten over. Onderweg ben ik ingehaald door zeker drie bejaarden. En een peuter op een minifietsje. Toen ik ter plaatse arriveerde, moest ik bijna aan het zuurstof. Maar toch voelt het als een overwinning!

Ja en Nee

Oke, inmiddels alweer bijna vijf maanden post-ok. Ik heb de afgelopen drie weken braaf elke dag de maximale dosis diclofenac geslikt. En of dat geholpen heeft? Ehm...ja! En nee.

Ja :)

Ja, want ik heb in ieder geval elke nacht van die drie weken heerlijk kunnen slapen zonder pijn.
Ja, want doordat ik minder pijn had, kon ik iets zwaarder trainen. Dus qua spieropbouw heb ik flinke progressie geboekt. Op mijn voormalige spillebeen beginnen zich zowaar de contouren van mijn quadriceps weer af te tekenen.
Ja, want ik kan weer squatten! En ook mijn actieradius qua lopen is met een paar honderd meter uitgebreid. 
Ja, want de afgelopen twee weken ben ik elke dag op de fiets naar de fysio gegaan. Da's ongeveer 7 minuten fietsen. Heen gaat best soepel. Terug is een ander verhaal. Dan zit ik helemaal scheef op het zadel en met het uiterste puntje van mijn hak op het pedaal om nog nét de trappers rond te krijgen.

Nee :(

Nee, want mijn knie is nog steeds behoorlijk reactief. Zit elke avond foeterend met een opgezwollen been op de bank. Fijn is ook dat al dat vocht gedurende de dag steeds verder naar beneden zakt. Probeer dan maar eens om 's avonds je kekke laarsjes weer uit te krijgen ;)
Nee, want mijn actieve buiging blijft nog steeds op hetzelfde punt vastzitten. Nét ver genoeg om de fietspedalen rond te krijgen, maar te stroef om lekker te kunnen fietsen.
Nee, want traplopen is nog immer een hele onderneming. Trap op gaat inmiddels redelijk, maar trap af doet nog steeds gemeen pijn. En dat gaat coördinatief nou ook niet bepaald soepeltjes. Ik blijf me erover verbazen hoe iets wat je tientallen jaren zonder nadenken hebt gedaan, zo ontzettend moeilijk kan zijn als ze in je knie hebben zitten wroeten. Ineens vereist traplopen volledige en opperste concentratie. Dat levert overigens regelmatig een hoop hilariteit op bij de toevallige toeschouwers. Want daar kijk ik blijkbaar ongeveer zo bij:

Stevie Ray Vaughan's befaamde 'guitar face'. 

Nou ja, het is fijn dat er mensen zijn die in ieder geval plezier hebben van mijn matige 'trapvaardigheden'. Ik moet zelf ook vaak grinniken om mijn onhandigheden met dat stijve been. Je moest eens zien hoe ik de kattenbak schoonmaak, mijn schoenen 's avonds uittrek of uit bad stap. Daar kan Minster Bean nog een puntje aan zuigen! En ach, in het kosmische geheel der dingen vallen al mijn ongemakjes natuurlijk in het niet ;)