Geen dansje
Dus terwijl al mijn vrienden lekker over het ijs zwieren op de Loosdrechtse Plassen, zit ik weer eens aan tafel bij mijn orthopedisch chirurg (die overigens zelf ook liever was gaan schaatsen).Kijk, dit was de laatste keer dat ik op het (natuur)ijs stond. December 2010. Soms kijk ik naar dit filmpje om het einddoel van mijn revalidatie voor ogen te houden. Want van alles wat ik nu (hopelijk tijdelijk!) niet meer kan aan sporten, mis ik het schaatsen nog het meest. Volgende winter misschien???
Schreef ik na mijn vorige bezoek aan de orthopeed dat ik hoopte dat ik hem dit keer zou kunnen verrassen met een dansje: helaas, dat zit er nog niet in voorlopig. Ja, een houterige recht-op-en-neer horlepiep misschien, maar daar zit niemand op te wachten ;)
Uitroeien
Na een beetje duwen en trekken aan mijn been is er gelukkig wel goed nieuws: knie is nog steeds zo stabiel als maar kan. Dus wat dat betreft is de orthopeed tevreden. En ik ook. Het is een verademing om te kunnen lopen zonder voortdurend door mijn knie te zakken! Maar die pijn, zwelling en stijfheid moet er écht uit, want zo schiet het niet op met de revalidatie. Nu maar weer aan de pillen om te kijken of we die hardnekkige ontstekingsreactie van mijn kniekapsel met chemische middelen kunnen uitroeien. Voor de zoveelste keer weer aan de diclofenac. Ik hoop dat het werkt, want het wordt wel tijd om weer eens een stapje vóóruit te maken!
