MIJLPAAL!

Vanavond heb ik voor het eerst in bijna drie jaar weer op het ijs gestaan! Nog wel een beetje bibberig in de benen, maar het begin is er! En ja, het deed best zeer, en mijn knie ziet er nu uit als een meloen. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat na verloop van tijd wel wat minder zal worden. Dus terwijl mijn schaatsen tevreden naast de verwarming liggen te drogen, zit ik glunderend op de bank met een icepak op mijn knie om de zwelling z.s.m. weg te krijgen. Want volgende week moet er natuurlijk gewoon wéér geschaatst worden!

Hoeraaaa!

Wel raar trouwens, ik kan nog steeds niet normaal fietsen, de trap afdalen, lang staan of lopen. Maar schaatsen is dus blijkbaar geen probleem voor mijn kniesknie. Hmmmm...wat zou ik nog meer kunnen? Toch maar alvast een skivakantie boeken? ;)

'Vakantie'

Oké, sorry. Het is inderdaad weer véél te lang geleden dat ik hier iets postte. Maar ja, er is dan ook helemaal nul progressie geweest de afgelopen maanden. Niks, noppes, nada. Die rotknie buigt nog geen millimeter verder, alle doorbuigsessie en injecties ten spijt. Röntgenfoto's en nieuwe MRI gemaakt: alles zit goed op z'n plek. Ik had nog even gehoopt dat er een schroef of iets dwars zou zitten, want dat is gemakkelijk op te lossen. Maar helaas. Geen snelle fix voor mij...

Ingewikkeld

Waarschijnlijk wordt mijn buigbeperking veroorzaakt door littekenweefsel. En da's ingewikkeld. Want ga je dat weghalen, dan is de kans aanzienlijk dat het net zo snel (of erger!) terugkomt. Mijn chirurg is er daarom ook niet zo happig op om wéér een operatie doen, want het is zeer onduidelijk wat de uitkomst zou zijn. En eerlijk gezegd zit ik zelf ook niet te wachten op nóg een ingreep.

Retourtje Mars

Ik ben nu ruim dertig (30!!!) maanden non-stop volle bak aan het revalideren. In die tijd had ik ook andere dingen kunnen doen, zoals:
- 3,3 kinderen baren;
- ruim 11 keer rond de wereld reizen in het tempo van Jules Verne;
- 2x een retourtje Mars maken met een ruimtesonde;
- Vloeiend Chinees, Portugees en Arabisch leren spreken.

Maar ja, daar had ik allemaal geen tijd voor. Want ik moest revalideren. En nu, na dertig maanden, is het even genoeg geweest. In overleg met mijn chirurg en fysio's heb ik besloten om voor nu maar voorlopig eens overal mee te stoppen. Want dat is het enige dat we nog niet hebben geprobeerd. Misschien gaat mijn knie zich wel beter gedragen als 'ie niet om de dag wordt mishandeld en doorgebogen. Misschien, komt het, als we de boel even op zijn natuurlijk beloop laten, vanzelf wel goed. En als dat niet gebeurt, kunnen we altijd nog ingrijpen. Maar voor nu is het even klaar. Mijn kniesknie krijgt eindelijk vakantie!

Here it goes again...

En hup, daar gaan we weer. Op weg naar het ziekenhuis voor een extra ingelast bezoekje aan de orthopedisch chirurg. Het blijft tobben met mijn kniesknie. Of, zoals hij het eufemistisch verwoordt: "Je bent nogal een bijzondere ehm...casus...". Tja.

Wat is het probleem dan? Mijn knie is superstabiel, maar vreemd genoeg nog steeds flink reactief. Aan het eind van de dag is 'ie dik en warm en is mijn knieschijf nauwelijks meer te onderscheiden. Synovitis (ontsteking van het gewrichtsslijmvlies) is de medisch correcte term. Normaal gaat dat binnen een paar maanden na een operatie wel over, maar mijn knie blijft in de hysterische stand hangen. Dus zit ik mooi elke avond opgescheept met een olifantenpoot.

Mijn 'opblaasknie' aan het einde van de dag

Het is inmiddels zo'n 9 maanden na mijn laatste operatie. Het duurt blijkbaar langer om mijn kniesknie in het gareel te krijgen, dan om een zwangerschap te voltooien en een gezond kind voort te brengen, inclusief twee goed functionerende knieën ;)

Tien centimeter!

De orthopeed test mijn knie nog eens en concludeert wederom dat er met de stabiliteit niets mis is. Sterker nog, mijn geopereerde knie zit een stuk steviger in elkaar dan mijn andere. Nou ja, dan nog maar een spuit erin. De vorige keer waren de injecties in het operatiegebied gezet, aan de zijkant. Dit keer gaat de spuit centraal in mijn kniegewricht. Ik kijk gebiologeerd toe hoe de tien centimeter (!) lange injectienaald volledig in mijn knie verdwijnt. Maar de orthopeed babbelt rustig door en echt pijn doet het niet. Hop, een pleister erop, een hand en een vriendelijke afscheidsgroet en ik wandel weer naar buiten met een nieuwe voorraad pijnstillende en ontstekingsremmende medicatie in mijn been. Vanaf nu moet ik elke dag aantreden bij de fysio voor de door mij zo geliefde doorbuigsessies. Zes dagen in de week, dus óók op zaterdag. Here it goes again...

De soundtrack voor vandaag met een wel zeer toepasselijke titel. Mocht je de muziek niks vinden, geniet dan in ieder geval even van de acrobatische taferelen op de loopband die de heren ten tonele brengen. Ikzelf heb overigens twee weken geleden ook mijn debuut gemaakt op de loopband -vooralsnog slechts wandelend- en kijk al reikhalzend uit naar het moment dat ik een dergelijke show kan opvoeren!

Circus Kniesknie

Springt ze nu echt vanaf een bankje op één been op een halfronde bal? Met die akelige coördinatieverstorende ARP-electroden op haar quadriceps om het nog eens extra moeilijk te maken?
Ja dus. Welkom bij de première van de nieuwste act van Circus Kniesknie!

Zoals je ziet: met de balans en coördinatie van mijn geopereerde pootje zit het wel snor. Nu de rest nog. 

Jippie.

Op de dag van 'De Spuit' vestigde ik mijn eerste persoonlijk record buigen. De dagen daarna ging het in eerste instantie helaas flink bergafwaarts. Veel meer pijn en zwelling dan voorheen. Dat schijnt niet ongebruikelijk te zijn. Maar je kunt je voorstellen dat flink wat gevloekt werd door ondergetekende. Mijn hele scheldwoordenvocabulaire ging er in rap tempo doorheen. Gelukkig ging het na een paar dagen beter en zitten we nu eindelijk op de goede weg. Kijk, mijn fysiotherapeut demonstreert behulpzaam de maximale flexie voor en na de injectie: zoek de verschillen!

Voor

Na

Het ene na het andere record sneuvelt. Maar we zijn er nog lang niet, want uiteindelijk moet mijn hak gewoon -net als bij mijn andere been- tot mijn bil kunnen komen. Dus de foltersessies gaan onverminderd door. Gelukkig, want zoals je begrijpt, geniet ik daar telkens weer met volle teugen van ;) Maar, zoals ik al eerder schreef: No pain, no gain. Dus we gaan vol goede moed en met hernieuwde geestdrift verder met de drie-keer-per-week-martelpraktijken. Morgen mag ik weer. Jippie.

Over foltersessies, een spuit en andere heerlijkheden...

Ik baal. De status quo is al maanden hetzelfde. Lopen gaat motorisch goed, maar na tien minuten is het op en krijg ik pijn. Fietsen doet pijn. Traplopen doet pijn. Mijn knieschijf knapt en kraakt vervaarlijk bij elke beweging. En elke avond zit ik op de bank met een stijve, gezwollen knie. De buiging blijft al maanden hardnekkig steken op nét iets meer dan 90 graden.

Smeken om genade

Drie keer per week onderwerp ik me aan de martelpraktijken van mijn fysiotherapeuten, die zich vol overgave storten op het doorbuigen van mijn knie. En als ik zeg dat dat geen pretje is, kun je dat opvatten als een understatement van jewelste...
Na elke trainingssessie in de fitnesszaal bij de fysio maak ik me met knikkende knieën op voor de grande finale, want ik weet wat me te wachten staat. Mr. T. geeft hieronder een heldere samenvatting:

Het begint allemaal heel onschuldig. Beetje babbelen, beetje knieschijf losmaken, beetje spieren los masseren. Niks aan de hand, dus. En dan komt de gevreesde instructie: 'Ga maar even op je buik liggen'.  Want het doet PIJN. Serieus. Zoveel pijn dat je vergeet adem te halen. Misschien kun je het vergelijken met iemand die je arm op je rug draait. En dat vermenigvuldigd met factor tien. Zoiets. Daphne Deckers zei ooit over een bevalling dat het voelt 'Alsof er een paraplu wordt geopend in je reet'. Nou, dat klinkt als een eitje vergeleken met deze foltersessie, die mij in tien minuten reduceert tot een huiverend hoopje mens, smekend om genade.

Alsjeblieft...genade!

Dan maar een spuit erin

Iedereen kent het aloude adagium 'No pain, no gain'. Prima, dat geloof ik best. Maar in mijn geval levert al die pain vooralsnog geen enkele gain op. Dat is vrij frustrerend. Daarom ga ik vandaag maar weer eens op bezoek bij mijn goede vriend de orthopedisch chirurg. Die het gelukkig met mij eens is dat het tijd is voor een duwtje in de goede richting. Dus haalt hij een spuit uit zijn witte jas en injecteert een zaligmakende mix van lidocaïne (pijnstiller) en cortison (ontstekingsremmer) in mijn knie. Binnen een minuut na de injectie buigt hij mijn knie al zonder de geringste inspanning zeker 15 graden verder. Bam! Meteen een nieuw persoonlijk record! Opgelucht verlaat ik het ziekenhuis, welhaast huppelend als een jonge hinde ;)

10 tips voor thuis

Het leuke van zo'n blog is dat je in de statistieken kunt zien hoe mensen op je blog terechtkomen. De meesten komen via Google. En dan kun je dus ook zien op welke trefwoorden mensen gezocht hebben. Zo zag ik tot mijn grote verbazing dat iemand in Google als zoekterm 'niet kunnen poepen na knieoperatie' had ingetypt. Nadat ik klaar was met lachen en de cola die daarbij uit mijn neus was gesproeid had opgeruimd, werd ik overvallen door een diep medelijden met deze stakker. Want hoe desperaat moet je zijn om je toevlucht te zoeken tot Google met een dergelijke zoekterm?

Kijk, het staat er echt!

Na al die operaties heb ik de kunst van het zo comfortabel doorbrengen van de eerste weken 'post-ok' aardig onder de knie. Door schade en schande wijs geworden (zie douchedebacle), heb ik mijn overlevingstactieken inmiddels geperfectioneerd. Als doorgewinterd knie-veteraan, voel ik het als mijn plicht om mijn kennis door te geven aan de nieuwe generatie kniesknieën. Dus hier: 10 tips om de eerste postoperatieve weken in tamelijk comfort door te brengen (inclusief poep-advies!):

1. Bouw een nest

 

Zorg, voordat je het ziekenhuis in gaat, dat je een lekker nestje heb gemaakt voor jezelf. Als je niet beschikt over een mega-lounge-bank in je woonkamer: regel een bed! Dat kan via de thuiszorgorganisatie, of je leent het logeerbed van je ouders, buren of vrienden. Ik heb de eerste weken na mijn operatie heerlijk doorgebracht in het oude bejaardenhuisbed van mijn opa, mét verstelbaar hoofd- en voeteneinde. Afstandsbediening van de tv onder handbereik, een pot met een ruimte sortering snoep op graaiafstand, omgeven door een halve bibliotheek met tijdschriften, boeken en dvd-boxen die in een contante stroom werd aangevoerd door buren en vrienden.

2. Rolstoel

Regel een rolstoel. Dan kun je -zelfs in de eerste dagen dat je nog helemaal wazig bent door de pijnstillers- toch even uitgelaten worden door een behulpzaam medemens. Zo'n rolstoel is ook handig als je graag uitstapjes maakt voordat je lang genoeg kunt lopen of staan. Daarnaast is het een gegarandeerde hit als er kinderen op bezoek komen. En je kunt er hele leuke stunts mee doen ;)

3. Vroemmmm!

Om nog maar even bij het thema mobiliteit te blijven: ik hecht nogal aan mijn zelfstandigheid. De eerste maanden na een posterolaterale hoekreconstructie mag - en kun-  je niet fietsen of autorijden. Maar je moet wel meerdere malen per week naar de fysio, boodschappen doen, en op een gegeven moment moet je ook gewoon weer naar je werk. Dan ben je dus totaal afhankelijk van taxi's en chauffeursdiensten van buren en vrienden. En daar had ik geen zin in. De oplossing: een scootmobiel! Oké je moet wel even wat overwinnen als je de eerste keer op zo'n ding gaat zitten. Maar zet je trots opzij, en geniet van de enorme vrijheid die je er mee wint. Omdat ik -ook tussen de verschillende operaties in- niet kon fietsen, heb ik via Marktplaats voor een zacht prijsje een tweedehands scootmobiel gekocht waar ik bijna twee jaar plezier van heb gehad (en daarna weer voor dezelfde prijs verkocht!). Maar je kunt er ook eentje huren via de thuiszorg. Kost wat, maar geloof me, het is een stuk goedkoper dan met de taxi! En anderen kunnen er ook een hoop plezier aan beleven. Tijdens één van mijn tripjes naar de stad werd mijn scoot gekaapt door zes corps-meisjes en 'n roze paashaas voor een studentenstunt ;)

4. Ritsen

Na de operatie zit je been verpakt in een monstrueuze kniebrace van heup tot enkel. Maar die moet wel regelmatig even af om je littekens wat lucht te geven. En bij de fysio natuurlijk. Dan kun je natuurlijk een korte broek aandoen, zodat je gemakkelijk je brace aan en uit kan trekken. Maar als je, zoals ik, een koukleum bent die in het najaar wordt geopereerd, is een korte broek geen optie. Dus heb ik mijn oude joggingbroek omgetoverd (nou ja, ehm...laten toveren) tot een ritsbroek, met beenlange ritsen. Superhandig! en als je m knietechnisch niet meer nodig hebt, komt deze broek altijd nog van pas bij een eventuele vervolgcarrière als stripper.

5. Huidshoudfolie en duct-tape

In een eerdere post deed ik al uitgebreid verslag van mijn tamelijk teleurstellend verlopen eerste douchebeurt. Hoe het dan wél moet? Nou zo:

Doe een grote plastic (vuilnis)zak om je been

Omwikkel de bovenkant van de zak stevig met huishoudfolie

En maak het geheel af met een strakke band duct-tape. Zorg dat de tape zó strak zit dat je been een beetje indeukt. Zo blijft de boel gegarandeerd droog.

Tadaa! Het eindresultaat. Douchen maar!

6. Toiletadvies

En dan nu het advies voor de stakker die zich afvroeg hoe je moet poepen na een knieoperatie. Het poep-probleem direct na een knieoperatie is tweeledig:
1. Hoe moet ik godsnaam op het toilet zitten met zo'n stijf been in een brace?
2. Hoe krijg ik het eruit?

De oplossing voor deel 1 van het probleem is simpel.Koop een plastic krukje bij de Blokker (€ 8,99 volgens mijn laatste informatie). Zet het krukje voor de pot, been erop, en doe je ding. Krukje kun je ook gebruiken in de douche, trouwens.

Probleem 2 is wat minder gemakkelijk op te lossen. Wat ze er namelijk nooit bij vertellen: een bijwerking van zware pijnstillers zoals Oxycontin, Tramadol en andere morfine-achtigen is een constipatie van monumentale proporties. Het soort constipatie waarvan die de bloedvaatjes in je ogen doet springen wanneer je probeert een keiharde drol ter grootte van een puppy uit te persen. Doorzettingsvermogen is de sleutel tot succes in deze. Meer kan ik er niet van maken, sorry. En probeer het geluidsniveau van de obsceniteiten die je van frustratie uitschreeuwt een beetje binnen de perken te houden. Want voor je het weet, bellen de buren de politie omdat ze denken dat er een moord wordt gepleegd.

Niet zo schattig als dit in je darmen zit ;)

7. Het duizend-dingen-tasje

Met krukken heb je altijd je handen vol. Letterlijk. Dat brengt wel wat praktische problemen met zich mee. Maar met een beetje creativiteit en flexibiliteit ben je met krukken lang niet zo 'onthand' als je zou denken. Nou kan ik een heel verhaal gaan typen met instructies over hoe je op krukken de meest uiteenlopende objecten kunt vervoeren. Maar je kunt ook gewoon even dit filmpje kijken met handige tips van een doorgewinterde krukloper:

Helaas kun je niet alles op deze manier transporteren. Want hoe kom je nou met de zorgvuldig geprepareerde lunch of je kopje koffie weer terug bij je 'nest'? Je kunt natuurlijk je lunch staand aan het aanrecht eten. Maar het beste advies voor elke krukloper: een duizend-dingen-tasje. Dat kan een rugzakje zijn, of -nog handiger-  zo'n goedkoop linnen tasje. Hobbel naar de keuken, vul het tasje met bord, bestek, brood en beleg, tasje om je nek, hobbel naar je nest en smeer daar je boterhammen. Het duizend-dingen-tasje dient te allen tijden onder handbereik te zijn en kan worden ingezet voor het transport van eh...nou ja, duizenden dingen ;)

8. De thermosfles

Als vervolg op de vorige tip: koop een thermosfles. Zo kun je jezelf een lekker potje koffie of thee bereiden, dat vervolgens per thermosfles in het duizend-dingen-tasje naar bank of bed wordt vervoerd.
En als je wat anders wilt drinken: koop blikjes of pakjes. Handig te vervoeren in je broekzak en het scheelt ook nog afwas.

9. De edele kunst van het sokken aantrekken

Om je sokken aan te kunnen trekken terwijl je op 0 graden gestrekt in een brace zit, heb je onnatuurlijk lange armen nodig. Of een behulpzame huisgenoot. Maar als je 's ochtends liever wat langer uitslaapt, dan is de huisgenoot in kwestie doorgaans allang vertrokken naar zijn werk. Dus moet je zelf een manier verzinnen om je sokken aan te krijgen. Mijn oplossing: de barbecue-tang (een pasta-tang kan ook).
1. Ga op de rand van het bed zitten
2. Plaats de bovenzijde van de sok in de tang
3. Friemel met de tang de 'ingang' van de sok over je tenen.
4. Trek de sok omhoog, totdat je er met je hand bij kunt
5. Voilà, missie geslaagd.

10. Zorg voor entertainment

Verveling is een belangrijke complicatie die optreedt na elke knie-operatie. De eerste week (weken) zorgen de pijnstillers er nog voor dat je grote delen van de dag in snooze-stand doorbrengt. Maar zodra je je wat helderder begint te voelen, slaat de verveling onherroepelijk toe. Bij mijn eerste operatie (voorste kruisband) had ik ter voorbereiding een enorme stapel boeken ingeslagen. Maar met je benevelde brein lukt het echt niet om meer dan twee pagina's achter elkaar te lezen (en te onthouden). Dus: als je wilt lezen: neem een tijdschrift. Met een concentratievermogen van een fruitvliegje lukt het misschien nog nét om een artikel uit te lezen.

Maar het fijnste van zo'n gedwongen rustperiode na een grote knie-operatie: filmpjes kijken! Kost nauwelijks energie, en de dag vliegt voorbij! Dus zorg voor een overvloed aan dvd's. Dit is je kans om nu eindelijk eens al die series-en-films-die-je-altijd-al-had-willen-zien-maar-nooit-de-tijd-voor-had te bekijken. Dexter, Mad Men, The Sopranos, The Wire, Six Feet Under, Treme, Game of Thrones, Spooks, The Newsroom, Borgen, The Protectors, Penoza, Cold Feet, Breaking Bad: ik ben weer helemaal bij!

Overwinning!

Vandaag ben ik voor het eerst weer op de fiets naar mijn werk gegaan. Ik deed er (inclusief stoplicht-pauzes) bijna twintig minuten over. Onderweg ben ik ingehaald door zeker drie bejaarden. En een peuter op een minifietsje. Toen ik ter plaatse arriveerde, moest ik bijna aan het zuurstof. Maar toch voelt het als een overwinning!

Ja en Nee

Oke, inmiddels alweer bijna vijf maanden post-ok. Ik heb de afgelopen drie weken braaf elke dag de maximale dosis diclofenac geslikt. En of dat geholpen heeft? Ehm...ja! En nee.

Ja :)

Ja, want ik heb in ieder geval elke nacht van die drie weken heerlijk kunnen slapen zonder pijn.
Ja, want doordat ik minder pijn had, kon ik iets zwaarder trainen. Dus qua spieropbouw heb ik flinke progressie geboekt. Op mijn voormalige spillebeen beginnen zich zowaar de contouren van mijn quadriceps weer af te tekenen.
Ja, want ik kan weer squatten! En ook mijn actieradius qua lopen is met een paar honderd meter uitgebreid. 
Ja, want de afgelopen twee weken ben ik elke dag op de fiets naar de fysio gegaan. Da's ongeveer 7 minuten fietsen. Heen gaat best soepel. Terug is een ander verhaal. Dan zit ik helemaal scheef op het zadel en met het uiterste puntje van mijn hak op het pedaal om nog nét de trappers rond te krijgen.

Nee :(

Nee, want mijn knie is nog steeds behoorlijk reactief. Zit elke avond foeterend met een opgezwollen been op de bank. Fijn is ook dat al dat vocht gedurende de dag steeds verder naar beneden zakt. Probeer dan maar eens om 's avonds je kekke laarsjes weer uit te krijgen ;)
Nee, want mijn actieve buiging blijft nog steeds op hetzelfde punt vastzitten. Nét ver genoeg om de fietspedalen rond te krijgen, maar te stroef om lekker te kunnen fietsen.
Nee, want traplopen is nog immer een hele onderneming. Trap op gaat inmiddels redelijk, maar trap af doet nog steeds gemeen pijn. En dat gaat coördinatief nou ook niet bepaald soepeltjes. Ik blijf me erover verbazen hoe iets wat je tientallen jaren zonder nadenken hebt gedaan, zo ontzettend moeilijk kan zijn als ze in je knie hebben zitten wroeten. Ineens vereist traplopen volledige en opperste concentratie. Dat levert overigens regelmatig een hoop hilariteit op bij de toevallige toeschouwers. Want daar kijk ik blijkbaar ongeveer zo bij:

Stevie Ray Vaughan's befaamde 'guitar face'. 

Nou ja, het is fijn dat er mensen zijn die in ieder geval plezier hebben van mijn matige 'trapvaardigheden'. Ik moet zelf ook vaak grinniken om mijn onhandigheden met dat stijve been. Je moest eens zien hoe ik de kattenbak schoonmaak, mijn schoenen 's avonds uittrek of uit bad stap. Daar kan Minster Bean nog een puntje aan zuigen! En ach, in het kosmische geheel der dingen vallen al mijn ongemakjes natuurlijk in het niet ;)

Pilletjes

Mijn kniesknie blijft opstandig. Een rondje door de Albert Heijn voor de dagelijkse boodschappen is al teveel. Wordt 'ie meteen stijf, dik en pijnlijk. Fietsen schiet ook nog niet op. Krijg weliswaar de pedalen van de hometrainer rond, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Na een minuutje of zeven moet ik alweer stoppen omdat ik dan echt teveel pijn krijg. Traplopen? Pffff...En ook de buiging blijft hardnekkig steken op iets meer dan 90 graden. Met een beetje geweld krijgt de fysio 'm wel verder (letterlijk citaat: 'Het voelt alsof ik tegen een blok beton sta te duwen!'). Maar de afgelopen maand is er nauwelijks verbetering opgetreden. Grrrrrr!

Geen dansje

Dus terwijl al mijn vrienden lekker over het ijs zwieren op de Loosdrechtse Plassen, zit ik weer eens aan tafel bij mijn orthopedisch chirurg (die overigens zelf ook liever was gaan schaatsen).
Kijk, dit was de laatste keer dat ik op het (natuur)ijs stond. December 2010. Soms kijk ik naar dit filmpje om het einddoel van mijn revalidatie voor ogen te houden. Want van alles wat ik nu (hopelijk tijdelijk!) niet meer kan aan sporten, mis ik het schaatsen nog het meest. Volgende winter misschien???

Schreef ik na mijn vorige bezoek aan de orthopeed dat ik hoopte dat ik hem dit keer zou kunnen verrassen met een dansje: helaas, dat zit er nog niet in voorlopig. Ja, een houterige recht-op-en-neer horlepiep misschien, maar daar zit niemand op te wachten ;)

Uitroeien

Na een beetje duwen en trekken aan mijn been is er gelukkig wel goed nieuws: knie is nog steeds zo stabiel als maar kan. Dus wat dat betreft is de orthopeed tevreden. En ik ook. Het is een verademing om te kunnen lopen zonder voortdurend door mijn knie te zakken! Maar die pijn, zwelling en stijfheid moet er écht uit, want zo schiet het niet op met de revalidatie. Nu maar weer aan de pillen om te kijken of we die hardnekkige ontstekingsreactie van mijn kniekapsel met chemische middelen kunnen uitroeien. Voor de zoveelste keer weer aan de diclofenac. Ik hoop dat het werkt, want het wordt wel tijd om weer eens een stapje vóóruit te maken!

Op fietse!

Woehoe! Het nieuwe jaar is goed begonnen! Want deze week heb ik voor het eerst de pedalen van de hometrainer helemaal rond gekregen. Op de gewone 'grote-mensen-hometrainer', niet de smokkelfiets. Wel met het zadel zo hoog dat ik als een kindje dat de fiets van haar moeder heeft geleend op en neer zit te schuiven. En van een echt soepele pedaaltred is ook nog bepaald geen sprake. Maar toch: het gaat!