Smokkelfiets

Ik had verwacht dat ik het nieuwe jaar soepel lopend en fietsend in zou kunnen gaan. Helaas is lopen nog steeds een te grote belasting voor mijn kniesknie. Na amper honderd meter hobbelen wordt 'ie alweer stijf en dik. En om te fietsen kan ik nog niet ver genoeg buigen. Gelukkig staat er bij mijn fysio ook een -zoals ik het noem- smokkelfiets. Een hometrainer waarvan je de crank naar behoefte kunt verkorten. Zo kan ik toch fietsen, met mijn net-iets-meer-dan-90-graden-flexie.

Vandaag maakte ik dan ook vol enthousiasme mijn eerste pedaalrondjes op de smokkelfiets. Nog even doorbijten en ik ben klaar voor de Tour de France!

Bikini

Naast alle dagelijkse thuisoefeningen breng ik drie keer per week een paar uur door bij de fysio voor behandeling, ARP-foltering en training. En omdat mijn knie nog steeds niet goed belastbaar is, heb ik nu nog een vierde keer aan mijn broek gekregen. In mijn fysiotherapiecentrum is namelijk ook een zwembad. Daar wordt vooral zwemles gegeven aan kleine kinderen (ik wil er niet aan denken wat daar allemaal in het water zit), maar zo'n zwembad is natuurlijk ook uitermate geschikt voor de revalidatie van kniesknieën. Dus ik kon op zoek naar mijn bikini voor een wekelijkse sessie hydrotherapie.

 Wat er zoal in het zwemwater kan zitten...
Grappige pool prank!

Koukleum

Nou ben ik niet bepaald een zwemfanaat. Tenzij het buiten vijfendertig graden is, kom ik doorgaans niet verder dan een beetje pootjebaden. Ik ben namelijk een enorme koukleum. Maar in dit zwembad zit water met een aangename temperatuur van 33 graden, en dat maakt het toch een stuk aantrekkelijker. De eerste baddersessie is echt super goed bevallen. Ik kon -voor het eerst in bijna twee jaar!- pijnvrij lopen en bewegen. En in het water kan ik dingen doen die op het droge nog te belastend zijn, zoals squatten. Ook is het fijn om weer eens wat nieuws te doen, want na zo lang revalideren word je toch een beetje simpel van telkens weer dezelfde oefeningen.

Soepel

Of het komt door de hydrotherapie, de ARP of gewoon door de het voortschrijden van de tijd, feit is dat mijn knie de afgelopen week met sprongen vooruit is gegaan. De buiging is nu iets over de 90 graden, maar ik kan tussen 0 en 90 graden redelijk soepel bewegen. De ergste stijfheid lijkt eruit te zijn. Ook de zwelling blijft elke week gestaag afnemen. Vooral aan de onderkant van m'n knie en rondom mijn kuitbeen zit nog vocht, maar dat zal op termijn ook wel verdwijnen. En dan moet het buigen ook een stuk makkelijker gaan. Dus het lijkt me slechts een kwestie van tijd totdat ik dit weer kan:

Sommige mensen hebben echt te veel tijd ;) 

Vroemmmm!

Vandaag weer voor het eerst autogereden!!!
Voorlopig nog beperkt tot kleine stukjes binnen de stad. Want als ik te lang met m'n been naar beneden zit, krijg ik weer een dikke poot. En dan is de coördinatie niet zo best meer. Maar toch. Moeders houd uw kinderen binnen!

Negentig

Na een week van eerst wel, dan weer niet en heel vaak bij-na, kan ik nu met zekerheid vaststellen dat ik eindelijk de 90 graden flexie heb bereikt! Oké functioneel heb je daar niet zoveel aan, want ik kan nog steeds de pedalen van de hometrainer niet rond krijgen. Maar ja, 't is toch weer een klein mijlpaaltje :))

Kijk, 90! De poes toont  niet bijster veel interesse voor mijn prestatie...

Verder probeer ik nu zoveel mogelijk zonder krukken te lopen (moet wel nog de brace om). Alleen als ik drukke plekken bezoek (binnenstad, concertje in Tivoli) of langer moet lopen dan een minuutje of tien, gebruik ik ze nog. Want mijn knie is helaas nog steeds behoorlijk reactief  (pijn en zwelling). Vooral lopen geeft veel reactiviteit.

Martelwerktuig

Qua krachttraining schiet het nog niet echt op. Squatten lukt voor geen meter (pijn), ook niet met hele suffe minisquats zonder gewicht. Omdat het toch zaak is om mijn verschrompelde beenspieren weer aan de gang te krijgen, zijn we nu maar weer aan de slag gegaan met de ARP. Dat staat voor Accelerated Recovery Performance. Maar dat is eigenlijk gewoon een hele eufemistische naam voor een sadomasochistisch martelwerktuig.

Zelfkastijding

Hoe het precies werkt weet ik niet (iets met twee soorten stroom...wie het écht wil weten moet maar even kijken op www.arptrainer.nl). Maar ik wat ik wél weet is dat het bijzonder onprettig is. De bedoeling is dat je de spanning zó ver opdraait dat de pijn nog nét te verdragen is (zeg maar 9 op een schaal van 10). Vervolgens gaan je spieren allemaal onwillekeurige contracties maken en moet je door die contracties heen een gecontroleerde beweging uitvoeren. Op een gegeven moment wen je aan de pijn. Helaas moet je ARP dan weer verder opdraaien. Drie keer per week mag ik twintig minuten lang genieten van dit fijne staaltje zelfkastijding. Na afloop staan de de afdrukken van de plakkers felrood gebrandmerkt in mijn been. Maar het goede nieuws is dat mijn knie daarna altijd wel een stuk soepeler aanvoelt. In mijn vorige revalidaties heb ik ook veel baat gehad bij de ARP, dus ik ga ervan uit dat het dit keer ook wat oplevert.