Zo vast als een huis!

Gisteren was ik jarig. Maar vandaag kreeg ik het mooiste kado. Op controle bij de chirurg, die voorzichtig de stabiliteit van mijn nieuwe banden testte. Zijn letterlijke woorden: "Zo vast als een huis!" Dit is voor het eerst sinds begin 2011 dat 'ie iets positiefs over mijn kniesknie te melden had. Alles zit stevig op de juiste plek. Hoezee, driewerf hoera en in de gloria! Allemaal een rondedansje en hijs de vlag in top!

Kom maar op met die champagne!

Rustig aan

Nu loop ik nog steeds flink achter op het 'normale' revalidatieschema. M'n knie is nog behoorlijk reactief en de actieve buiging blijft ondanks mijn noeste oefenarbeid hardnekkig steken op een sneue 70 graden. Maar daar maakt 'ie zich geen zorgen over. Dat was wel te verwachten, gezien de voorgeschiedenis. "Jouw knie reageert nu eenmaal heel heftig op operaties. Die trekt z'n eigen plan. Dus rustig aan, en dan kom je er ook wel..."

Dansje

Ik mag nu gaan afbouwen met de krukken. Als dat goed gaat en mijn ingeslapen beenspieren komen weer een beetje op gang, dan mag ook de Robocop-brace straks bij het grofvuil. En het beste nieuws: ik mag vanaf nu slapen zonder dat vermaledijde onding om mijn been. Wat zal dat een verademing zijn! Ik verheug me nu al op de komende nacht ;)

Over twee maanden moet ik terugkomen. Ik hoop dat ik hem dan kan verrassen met een dansje...

 

The zombie returns

Wat hieronder volgt is een -deels letterlijke- samenvatting van een conversatie tussen vrienden M en J en mijzelf. Nu is het belangrijk om te weten dat wij in één op één contact best in staat zijn om een fatsoenlijk gesprek te voeren. Maar zet ons met z'n drieën bij elkaar en elke poging tot een geciviliseerde conversatie ontaardt onvermijdelijk in een uitwisseling van  flauwiteiten, politieke incorrectheden en puberale meligheid. Dan weet u dat alvast.

M: Zeg, wat hebben ze eigenlijk gebruikt om die tralala-etcetera hoek van jou te fixen?
Ik: Donor achillespees.
M: Huh?
Ik: D-o-n-o-r-p-e-e-s. 
M: ???
J: Van 'n dode. Een stoffelijk overschot.
Ik: Iemand die aan de verkeerde kant van het gras ligt.
J: Die reeds vertrokken is naar gene zijde. De eeuwige jachtvelden, zo u wilt. Een pees VAN EEN LIJK!
Ik: Ik heb mijn eigen achillespezen namelijk zelf nog wel even nodig.

M: Oké. Dus als ik 't goed begrijp, hebben ze je knie opengehakt, er stukken van een dood persoon in gestopt en de boel weer dichtgenaaid.
Ik: Ik geloof niet dat deze platte samenvatting de noeste arbeid en toewijding van mijn chirurg helemaal recht doet... Maar in grote lijnen komt het daar wel op neer, ja.

M: Weet je ook van wie die pees is geweest? En ben je niet bang dat je persoonlijkheid straks wordt overgenomen door deze 'on-dode'?
Ik: Ik denk dat ik een pees van een hoogbejaard kreupel omaatje heb gekregen. En ze heeft mijn persoonlijkheid al succesvol overnomen, want dat is precies hoe ik me voel...
J: Dan ben je nu half vrouw, half zombie.
M: Met je zombie-knie.

J: Ik voel dat hier een filmscript in zit! Een heuse slashermovie. Met zombies en alles!
M: Iets met een creepy  operatiekamer...
Ik: Operatiekamers zijn per definitie creepy...
M: ...een Frankenstein-achtige chirurg/slager from hell en bloed. Hééel veel bloed. De geboorte van de Zombie-knie!
J: En dan releasen we die film zo rond Halloween volgend jaar. Red je dat qua revalidatie, Karien? Want op de premièreparty moet er natuurlijk wel gedanst worden!
Ik: The Zombie knee returns...
J. ...with a vengeance!
Ik: Ja. With a vengeance!

Dus volgend najaar in dit theater: de succesvolle 'return' van mijn 'zombieknie'. Mijn vengeance zal ik dan botvieren op de dansvloer.

Twee dagen later, inkomende e-mail van J.:

"Krrriennn! Ik denk dat we de titel van de film moeten aanpassen. De filmposter is er al ;)"

Revalideren is een feestje!

"Nivelleren is een feestje!" kraaide PvdA-partijvoorzitter Hans Spekman onlangs triomfantelijk in een interview in het AD. Nou meneer Spekman, ik wil daar de volgende op antwoorden: "Revalideren is een feestje!"

Want vandaag heb ik bij de fysio zowaar mijn rentree gemaakt op de legpress. Een schamele dertig kilo met twee benen (ik deed voorheen fluitend zestig kilo met één been in series van twintig). En met een heel lullig voorzichtig-op-en-neer-hupje omdat ik mijn knie nog steeds maar 60-70 graden kan buigen. Maar toch, een stapje vooruit. Driewerf hoera!

P.S.:  Ik besef me terdege dat deze blogpost wellicht wat al teveel eer is voor zo'n flutprestatie. Maar als ik iéts heb geleerd van al dat gerevalideer tot nu toe, dan is het wel dat je elke kleine progressie moet vieren. Want anders word je gek. Of misschien ben ik dat al ;)

Grijns

Mijn eerste échte uitje sinds de operatie(s). Een huiskamerconcert van Anne Soldaat (5 sterren in de Volkskrant en misschien wel de beste gitarist van Nederland volgens sommigen) en Maurits Westerik (zanger Gem). Heul, heul mooi. Geniet u even mee?

Resultaat:
- een bemoedigend klopje op mijn schouder van Nico Dijkshoorn;
- weer helemaal op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en roddels;
- verder heb ik ontdekt dat 'de Leckere' zijn naam meer dan waar maakt en met recht het lekkerste bier van Utrecht mag worden genoemd. En dat in mijn huidige fysieke staat twee biertjes al funest zijn voor mijn coördinatievermogen;
- een hele dikke knie (hoewel de heer des huizes toch heel netjes een stoel voor mij én een stoel voor mijn been had neergezet);
- en nu ben ik dus echt steenkapot...
- MAAR...intens voldaan en met een humeur dat de komende dagen niet meer stuk kan. En een grijns van oor tot oor op m'n gezicht!

Take it easy

Ik zit nu op vijf weken na mijn laatste operatie. Het 'stapje terug' heeft mijn kniesknie goed gedaan. Knie is rustiger geworden, en ik kan inmiddels 60-70 graden buigen. Dat maakt het leven een stuk gemakkelijker. Ik kan nu zonder al teveel gedoe m'n schoenen en sokken aantrekken en eindelijk ook weer eens op een gewone stoel zitten. Niet te lang, want dan krijg ik meteen weer een dikke poot. Maar het is toch een fijne afwisseling met al dat liggen en hangen.

Spillepootje

Voor deze operatie heb ik me helemaal het schrompes getraind om mijn been weer op oorlogssterkte te krijgen. Dat was prima gelukt. Ik kon (met brace om) squatten met 90 kilo in mijn nek (da's bijna 35 kilo meer dan mijn eigen gewicht). Maar inmiddels zijn mijn zorgvuldig opgekweekte spieren als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn been is verschrompeld tot een uitgemergeld spillepootje. Nou ja, dan heb ik straks weer iets om naar toe te werken ;)

Zoek de verschillen...

Bij de fysio zit ik weer op de hometrainer en pendel ik een beetje op en neer. Ik krijg de trappers nog lang niet rond (daar heb je 110 graden buiging voor nodig), maar het voelt toch beter dan dat gehannes op de Camoped.

Slowmotion

Verder weinig te melden. Het gaat langzaam. Héél langzaam. Vergeleken met het revalidatieprotocol voor 'normale' posterolaterale hoek reconstructies loop ik nu al hopeloos achter op schema. Dat was ingecalculeerd, dus daar maak ik me maar niet al te druk om. Ik revalideer ook dit keer weer als vanouds in slowmotion. Al had ik natuurlijk stiekem wel een beetje gehoopt dat iedereen het mis zou hebben en ik als een komeet uit de startblokken zou komen...

Spannend

Volgende week check-up bij de orthopeed. Vind ik best spannend, omdat hij dan hopelijk kan testen of mijn knie nu ook echt stabieler is geworden. Dat kan ik zelf niet voelen, omdat ik de hele dag die #@*!brace om heb. En zelf even testen of de boel nog wiebelt? Daar staat de doodstraf op! Want dit is wat er volgens mijn fysiotherapeut dan gebeurt met mijn vers gereconstrueerde knie: 

BOEM!!

Dus voor nu nog even: take it easy. Natuurlijk weer met een toepasselijk muziekje...