Doe een stapje naar voren...

De Deurzakkers wisten het allang: "Doe een stapje naar voren, en een stapje terug". Een kernachtiger samenvatting van een revalidatieproces kan ik niet verzinnen. Ohoho, aaaiiiaaaiiiaaaii!

Een stapje naar voren...

Het is vandaag precies vier weken geleden dat ik voor het eerst plaatsnam op de operatietafel (en 3,5 na operatie 2). Het goede nieuws is dat ik nu helemaal van de pijnstillers af ben. Oké, ik heb natuurlijk nog wel wat last, maar de echte pijn is eruit. Alleen bij de folterkamer fysio is het afzien, verder valt het mee. De littekens zijn goed genezen, dus ik heb mezelf de afgelopen week al meerdere malen getrakteerd op een heerlijk bad. Dat is echt genieten omdat mijn beentje dan lekker gewichtloos in het water kan dobberen.

Ook is mijn brace inmiddels bijgesteld naar 90 graden flexie. Ik dacht dus heel optimistisch dat ik dan in no-time ook 90 graden zou kunnen buigen. Dat bleek een flinke miscalculatie. Ik oefen me suf, maar kom nog steeds niet verder dan 40-en op een goede dag met héél veel moeite 50- graden.

...en een stapje terug

Ik heb nogal een trackrecord als het gaat om reactiviteit van mijn knie. En ook de afgelopen week was het weer raak. We hebben geprobeerd de belasting iets op te voeren met mini-squats en een beetje op en neer pendelen op de hometrainer. Maar direct zat ik weer met een olifantenpoot: superdik en bloedheet. Niet alleen mijn knie, maar mijn hele onderbeen. Balen. Toch maar weer een stapje terug. Dus nu draai ik bij de fysio weer heel voorzichtig een kwartiertje mijn rondjes op de Camoped. Een soort luchtfietsapparaat waarmee je je knie actief buigt en strekt. Dodelijk saai. Maar meer kan mijn kniesknie momenteel niet hebben.

Dus voor nu even 'back to square one' en dan gaan we volgende week wel kijken of we weer een stapje vóóruit kunnen zetten.

Hier voor de liefhebbers nog een paar plaatjes van de huidige status quo:

Nog best wel dik, vooral aan de zijkant :(

Maar mijn 'ritssluiting' geneest prima!

Where is my mind?

Een vriendin vraagt wat ik wil drinken, en ik zeg vol overtuiging: "koffie". Maar ik lust helemaal geen koffie. En ik wilde thee. Ik sta op om iets te pakken, en kan me halverwege de woonkamer al met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wat ik ook alweer ging doen. Ik zit seizoen 2 van Six Feet Under te kijken en kom er pas bij aflevering 8 achter dat ik dat hele seizoen al na m'n vorige operatie helemaal heb gekeken. En gisteren vond ik ik de afstandsbediening van de TV in de koelkast. Tja. Het lijkt me niet overdreven om te zeggen dat mijn brein niet helemaal naar behoren functioneert...

Stand-by

Zijn het de bijwerkingen van de narcose? De pijnstillers? De eerste twee weken misschien. Maar inmiddels ben ik helemaal van de pijnstillers af, dus dat kan het nu niet meer zijn. En bij mijn vorige operaties ben ik niet onder narcose geweest, en had ik hetzelfde probleem. Blijkbaar is het zo dat als er iets mis is in je lijf, het hoofd ook in de sluimermodus gaat. Ik sta hele delen van de dag op stand-by. Ik zit op bed of bank een beetje naar buiten te kijken, en ineens is er zomaar weer een uur voorbij. Een boek lezen? Vergeet het maar! Na twee pagina's kan ik weer opnieuw beginnen. Van een goede vriend heb ik de gelauwerde tv-serie 'West Wing' op dvd gekregen. Maar ik snap er niks van. Veel te moeilijk, al dat politieke gekonkel. Dus dan zap ik maar weer naar Omroep Max of Z@ppelin. Dat begrijpt mijn op amoebe-niveau functionerende brein tenminste ;)

De soundtrack van de afgelopen drie (en waarschijnlijke ook de komende) weken:

Where is my mind? Waaaaay out inthe water, see it swimming.....

L.A.N.G.Z.A.A.M.

Vergeleken met mijn gemiddelde kruissnelheid is dit Usain Bolt met raketten onder zijn schoenen...

Robocop

Het resultaat van een klein halfuurtje op de gipskamer:
- een been zonder hechtingen;
- een nieuwe -nu nóg grotere- brace, die wél kan buigen;
- een opgestoken duim van de dienstdoende orthopeed.

Met andere woorden: alles loopt op schema. Alleen het litteken aan de zijkant van mijn knie zit nog niet helemaal goed dicht (dat is immers twee keer open geweest). Daarom is de brace voor nu nog even ingesteld op maximaal 30 graden buiging. Zodat de boel netjes kan genezen. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ook zonder brace met de beste wil van de wereld niet verder kom dan 30...

Volgend jaar komt er een nieuwe Robocop film uit. Misschien kan ik dan de blits maken met dit kekke fashion-item?

Robocop op de bank. Of is het toch meer Forrest Gump?

Douche debacle

Iedereen denkt altijd dat pijn en misselijkheid het ergste zijn van de eerste dagen / weken na een operatie. En dat is ook allemaal heel vervelend. Maar al die ongemakken verbleken bij het ongerief van het niet kunnen douchen ;)

Gluurbuur

Daar zit je dan, klappertandend in je nakie op een krukje in de keuken. Verwoed probeer je met een washandje jezelf zo goed en zo kwaad als dat lukt te te wassen bij het aanrecht. Staan. Washandje natmaken. Zitten. Inzepen. Staan. Washandje uitspoelen. Zitten. Zeep van je lijf halen met uitgespoeld washandje. En zo ga je dan lichaamsdeel voor lichaamsdeel af, tot alles weer 'rein en proper' is. Dat duurt allemaal gruwelijk lang en het is verschrikkelijk onhandig. Maar wel leuk voor de achterbuurman, die vanuit zijn badkamer zó mijn keuken in kijkt. Al een paar keer heb ik hem van achter zijn luxaflex zien gluren, terwijl ik in volle glorie op mijn krukje aan het aanrecht zat...Na een paar dagen van dit gehannes heb ik er echt schoon genoeg van. Er moet en er zal gedoucht worden!

Een échte douchehoes

Een krukje en een antislipmat van de Blokker, een plastic zak om been, brace en littekens droog te houden en een hulpvaardige vriend. Dat is alles wat je nodig hebt voor een Succesvolle Douche Experience met een net geopereerde kniesknie.
Bij eerdere operaties fabriekte ik altijd zelf iets om de boel droog te houden. Ik deed een vuilniszak om mijn been. De bovenkant omwikkelde ik dan stevig met huishoudfolie. En dat geheel werd op zijn plaats gehouden met een strakke band van duct tape. Een heel gedoe, maar het werkte uitstekend.

Dit keer heb ik besloten om het eens wat professioneler aan te pakken. Bij de apotheek heb ik speciale kant-en-klare douchehoezen gehaald. 'Hoezen voor probleemloos baden en douchen,' staat er op de verpakking. Nou, dat klinkt aantrekkelijk. Doet u mij maar zo'n ding. Dus: douchehoes aan, en spetteren maar!

Deze dus.

Teleurstelling #1

Ik neem plaats op het stoeltje, geef mijn krukken aan mijn vriend. En dan dringt het tot me door dat ik een kapitale fout heb gemaakt. Als ik de kraan aanzet, duurt het nog zeker dertig seconden tot het water een beetje warm wordt. En ik zit op een krukje direct onder de douchekop, met geen enkele manier om de straal te ontwijken. Ik geef mezelf de klassieke pets-met-vlakke-hand-tegen-voorhoofd en vervloek voor de zoveelste keer mijn knie. Nog één keer diep ademhalen, en daar gaan we. Huuuuuuuu!

Teleurstelling #2

Al snel wordt het water warmer en kan het feest beginnen. Weldadig is het juiste woord. Zingend was ik mijn haren, poedel naar hartelust en geniet van de warme stralen op m'n rug. Maar dan voel ik in één seconde mijn hele been zeiknat worden. [Vul ferme krachtterm naar keuze in]
Lekker dan, zo'n professionele 'douchehoes voor probleemloos baden en douchen'. Mijn brace heeft zich volgezogen met water, alles is doorweekt. Vloekend en tierend verlaat ik de douche, ruk de natte brace, kous en pleisters van mijn been veeg de zeepresten van mijn littekens. En vervolgens breng ik een goed deel van de middag door het het weer droogföhnen van mijn brace. De conclusie dat deze hele Douche Experience tamelijk teleurstellend is verlopen, lijkt mij terecht. Morgen opnieuw proberen. Maar dan gewoon met de vuiliszak-huishoudfolie-methode. En de kraan alvast aanzetten vóór ik in de douche stap.

Met huishoudfolie en duct tape kun je trouwens ook nog heel andere dingen doen:

Dexter is ook heel handig met huishoudfolie...

Op expeditie

Na een paar dagen bivakkeren in de woonkamer, besluit ik dat het tijd is om de uitdaging met de trap naar de bovenverdieping eens aan te gaan. Ik ben niet meer zo duizelig en draaierig, dus een trap op moet te doen zijn. Hoewel...Ik woon in een monument. Toen we het huis destijds kochten, trakteerde de verkopend makelaar ons op ronkende teksten over 'volledig in oorspronkelijke staat',  'karakter', en 'alle originele details nog aanwezig'. (De vertaling: er was al enkele decennia niets meer aan onderhoud gedaan)

Hachelijk

Bij die 'oorspronkelijke staat' hoort een enorm steile trap, met zulke smalle treden dat 'ie eigenlijk alleen geschikt is voor mensen met schoenmaat 34 en kleiner. En als bonus is op de bovenverdieping nog een geintje op de overloop. De badkamer ligt lager dan de andere kamers op de verdieping. Dus ook boven moet je weer een paar treden (zonder leuning!) op. Een nachtelijke gang van de slaapkamer naar het toilet (en dan ook nog in het donker), wordt daardoor beslist een hachelijke onderneming. Echt leuk, zo'n oud huis met 'karakteristieke details', maar totaal ongeschikt voor kniesknieën.

Een zwarte piste is er niks bij!

Onhandelbaar aanhangsel

Nu heb ik natuurlijk de afgelopen anderhalf jaar ruimschoots ervaring opgedaan met krukken en trappen. Maar dit keer zit mijn been in een soort spalkbrace, waardoor ik mijn knie niet eens een béétje kan buigen. Dat heeft een fnuikend effect op je coördinatievermogen. Mijn been hangt als een soort onhandelbaar stijf aanhangsel aan mijn lijf, en dat moet ik dus mee de trap op slepen.

Milliseconde

Nou ja, aan de slag dan maar. Met mijn hart kloppend in mijn keel begin ik aan de eerste trede. Eerst het goede been, dan mijn houten been en de kruk. Oké. Dat gaat goed. Nog dertien treden te gaan. Halverwege de trap, vlak voor de bocht, verlies ik een milliseconde mijn evenwicht en moet ik corrigeren. Pffff. Alles in orde. Maar echt relaxed voel ik me niet. Want tja, op zo'n ehm, 'karakteristieke trap', is het natuurlijk niet ondenkbaar dat er zoiets gebeurt:

Uiteindelijk sta ik hijgend als een oud molenpaard boven. Ik voel me net alsof ik zojuist Mount Everest heb beklommen (met bijbehorend zuurstofgebrek. M'n conditie is in anderhalve week van 'matig' naar 'volledig afwezig' getransformeerd!). Ik maak een klein triomftochtje door alle kamers op de bovenverdieping en ga dan even op bed zitten om moed te verzamelen voor de terugreis. Want elke bergbeklimmer weet: de meeste ongelukken gebeuren tijdens de afdaling... ;)

Saai...

Ik: "Welke oefeningen mag ik doen?"
Fysio: "Niks!"

Ja, lieve mensen, revalideren is hard werken...

Huishoudelijke tip

Mijn brace knelt behoorlijk pijnlijk op de plek van mijn getormenteerde kuitbeen. De oplossing: een Euroshopper sponsje!

En dat is vier...

Om 8 uur meld ik me weer op de afdeling Orthopedie in het ziekenhuis voor operatie nummer vier in anderhalf jaar. Ik krijg mijn 'eigen' bedje weer, mijn naam staat er zelfs nog op. Omdat ik in het spoedprogramma zit, moet ik de hele dag nuchter blijven. Als er ergens een operatie uitvalt, ben ik meteen aan de beurt. Maar het kan ook zijn dat ik pas aan het einde van de dag wordt opgeroepen voor OK. Nou, je kunt wel raden wat er gebeurt: ik lig de hele dag te wachten. Met een lege maag.

Zeuren

Tegenover me ligt een man die de hele dag ligt te zeuren dat het zorgsysteem niet deugt, de regering een dievenbende is en dat alles veel beter was in de tijd van de verzuiling. Dus dat verhoogt de feestvreugde ook niet bepaald. Het valt me na een aantal dagen in het ziekenhuis sowieso op dat er nogal veel gezeurd en geklaagd wordt. Gelukkig word ik aan het eind van de ochtend even bevrijd van mijn mopperende kamergenoot en naar Radiologie gereden voor een röntgenfoto. Stiekem hoop ik natuurlijk dat de pees op miraculeuze wijze weer terug in het bot is geschoten, maar helaas...

Ik moet bij zeurende mensen altijd een beetje aan Waldorf & Statler denken... 

Eindelijk

En dan -om half vier (!) 's middags- is het eindelijk zover: ik mag mijn operatiejasje aan, een prik in mijn buik en we gaan weer op weg naar de OK. Ik had eigenlijk al besloten dat ik weer een ruggenprik wilde, maar de anesthesist vindt dat niet zo'n goed idee, gezien de gebeurtenissen bij de vorige operatie. En omdat niet precies duideijk is hoe lang deze operatie gaat duren, adviseert ze me met klem om onder narcose te gaan. Oké. Zzzzzzzz... en wég ben ik.

Gedoe

Het is blijkbaar geen gelukkig huwelijk tussen mij en de anesthesie. Elke keer is er gedoe. Bij mijn eerste knieoperatie (kruisband) werkte de morfine niet (dus doorbraakpijn,dus ellende). Tweede operatie: gaatje van ruggenprik gaat niet dicht. Er lekt hersenvloeistof weg. Na vijf dagen afzien met helse hoofdpijn en misselijkheid terug in het ziekenhuis om het lek te dichten met een epidurale bloedpatch. En ja, dat is net zo eng als het klinkt! Operatie nummer drie (afgelopen donderdag): ruggenprik raakt al tijdens operatie uitgewerkt. En weer tobben met de morfine.

Duur grapje?

En nu, bij de vierde operatie, kom ik bij uit de narcose met een hartslag van 140, happend naar lucht van de benauwdheid en hondsberoerd. Mijn hartslag en zuurstofopname zijn met geen mogelijkheid weer richting normale waarden te krijgen. Dus er komt een cardioloog bij. Die heeft nog wel wat wondermiddeltjes in zijn dokterstas. Uiteindelijk lukt het om de boel een beetje tot rust te brengen. En zo lig ik als enige patiënt nog op de uitslaapkamer, met een cardioloog, een verpleegkundige én een anesthesist aan mijn bed. Alledrie buiten normale werktijd. Ik durf niet eens uit te reken wat dat kost ;)

Eind goed, al goed

Hoewel ik me niet zo jofel voel, is het technische deel van de operatie wél goed verlopen. Alles zit weer stevig op z'n plek verankerd, en ik kan straks met een gerust hart aan de slag met de revalidatie. Da's een hele opluchting!
De volgende dag voel ik ook dat de pijn die ik had een heel stuk minder is. Ik voel wel pijn, maar deze pijn voelt 'normaal'. Dus blijkbaar zat dat losgeschoten stuk pees me de de afgelopen dagen behoorlijk dwars. In de loop van de dag ga ik me steeds beter voelen. Ik lieg een klein beetje over de hoeveelheid pijn die ik heb, en dan mag ik -met iets lichtere pijnstillers- aan het eind van de dag naar huis. Eind goed, al goed. Hoewel...nu gaat het werk pas écht beginnen!