Na een onrustig nachtje wakker geworden met een lege morfinepomp. En nog steeds die pijn! Grrrrr... Toch maar weer eens wat nieuws proberen. Want blijkbaar is morfine niet helemaal aan mij besteed. Dat had ik eerder, bij mijn voorste kruisbandreconstructie, ook al ondervonden. Injecties met Dipidolor blijken de oplossing. Pijn is een stuk minder en ik word er niet eens écht beroerd van. Wel slaperig, maar ja, dan gaat de dag lekker snel voorbij...
De wond aan de zijkant van mijn knie blijft maar bloeden, en op een gegeven moment is het verband zo doorweekt dat het vervangen moet worden. Bij het verwisselen van het verband kan ik alvast even een blik op de 'schade' werpen. Dat valt me eerlijk gezegd best mee, mijn knie was na eerdere operaties een stuk dikker...
Een mooie ritssluiting aan de zijkant...
Het litteken op mijn scheenbeen is van het verwijderen van de tibiaschroef van mijn VKB reconstructie en heeft dus niks te maken met het hele posterolaterale gebeuren.
Beteuterd
Omdat mijn eigen orthopeed vandaag in het buitenland is, komt zijn collega de dubieuze eer toe om mij het slechte nieuws mede te delen. Enigszins beteuterd staat hij aan mijn bed met een vervelende boodschap. Op de röntgenfoto die na de operatie ter controle is gemaakt, is te zien dat één van de pezen met botplug en al uit mijn bovenbeen is losgeschoten. Hoe dat zo is gekomen, is een raadsel. Feit is dat dit gerepareerd moet worden. Dus aanstaande maandag mag ik weer plaatsnemen op de operatietafel voor ronde twee. Dan gaan ze proberen de losgeschoten pees weer stevig te verankeren in de tunnel die door mijn bovenbeen is geboord. Met een dikkere schroef. En een extra kram erbij voor de zekerheid.
Murphy
Dit is weer zo'n bizarre wending in inmiddels ongeveer akte 287 van het Drama Kniesknie, dat het me eigenlijk niet eens écht verbaast. Natúúrlijk gaat er weer iets mis. Mijn knie wordt nu al anderhalf jaar intensief geteisterd door de Wet van Murphy, dus dit kan er ook nog wel bij. Operatie nummer vier staat dus voor de deur. Gelukkig weet ik gedurende de zaterdag de verpleging ervan te overtuigen dat het redelijk met me gaat, en mag ik aan het einde van de dag naar huis om in ieder geval één dagje in mijn eigen bed weer een beetje op adem te komen. Maandagochtend om 8 uur moet ik me weer melden in het ziekenhuis...
Vandaag was de 'grote dag' en zou er op de operatiekamer eindelijke korte metten worden gemaakt met mijn kniesknie. Met donorpezen is een vlechtwerk door diverse bottunnels in mijn been gemaakt. De ene pees loopt van bovenbeen door kuitbeen naar scheenbeen, en de andere gaat van mijn bovenbeen achterlangs ook mijn scheenbeen in. Dat ziet er ongeveer zo uit:
Zoals je ziet: dit is hogeschool vlechten voor gevorderden. En als bonus wordt er ook nog een extra gat in mijn scheenbeen gemaakt om een schroef van mijn eerdere kruisbandreconstructie te verwijderen. Vervelende bijkomstigheid is dat de ruggenprik al tijdens de operatie uitgewerkt raakt, waardoor ik die laatste actie 'live' kan voelen. Dat is op zijn zachtst gezegd een tamelijk onprettige ervaring ;)
Charmant
Na de operatie zit mijn been verpakt in een dikke laag watten en verband. En om het geheel af te maken een charmante brace. Die moet 24 uur per dag om blijven, en mag alleen af bij de fysio. Niet echt lekker. Vooral ook omdat de brace hard op het litteken aan de zijkant van mijn knie drukt. Da's even wennen...
De komende twee weken houd ik deze spalkbrace. Daarna krijg ik een scharnierbrace die kan buigen. Dat zal het lopen straks een stuk gemakkelijker maken.
De trucendoos van de anesthesist
Ze vertellen je vooraf nooit over de pijn... Maar man, man, wat doet het pijn! Pijn die niet onder controle te krijgen is met de gebruikelijke middelen (morfinepomp). Ik word wel beroerd en duizelig van de morfine, maar pijnstillen, ho maar! Uiteindelijk word ik aan het einde van de dag terug naar de 'uitslaapkamer' van de OK gebracht, waar de anesthesist zijn trucendoos opentrekt. Als eerste tovert hij een dosis Ketamine uit zijn hoge hoed. Dat staat in het uitgaanscircuit -in lagere dosering- bekend als Special K. Een populaire partydrug. 'Kom maar op met dat spul', denk ik. Al twee seconden nadat het goedje mijn infuus in gaat, zit ik ergens in LalaLand. ´Je kunt er wel flink van gaan hallucineren´, hoor ik hem nog net zeggen, voordat ik wegzweef in een wereld van rode harige kubussen, pratende vissen en iets met een waterval (???).
Dit lijkt leuker dan het is....
Life gets so much easier when you're stoned...
Helaas helpt het niet echt tegen de pijn. En dat hallucineren bevalt me eerlijk gezegd ook niet bijster goed. Het wordt op den duur toch vervelend als je alles om je heen in drievoud en met neonkleurige stralenkransen ziet. Dus uiteindelijk wordt er een 'femoraal block' gezet, waarbij een zenuw in mijn lies op non-actief wordt gesteld en mijn been enigszins verlamd - en dus ook verdoofd- raakt. Dit, in combinatie met de morfinepomp, moet me de komende nacht doorhelpen. Ik ben echt zo high als een kanarie. En, zoals de onvolprezen band Caesar ergens eind jaren negentig al zong: 'Life gets so much easier when you're stoned'. Dus hierbij ter afsluiting de soundtrack voor deze dag:
Iedereen kan wel een kunstje. Sommige mensen kunnen hun borstspieren
onafhankelijk van elkaar laten bewegen. Zoals die ene zwemmer laatst, op de
Olympische Spelen. Anderen kunnen wiebelen met hun oren, hun benen in hun nek
leggen, of het alfabet van voor naar achter boeren in één ademteug. Ik ken
zelfs iemand die belletjes kan blazen door zijn traanbuisjes (echt waar!).
En ik kan ook een kunstje. Met mijn wiebelknie kan ik mijn onder- en bovenbeen
onafhankelijk van elkaar bewegen. 'Cool!' volgens mijn buurmeisje. Met zo'n
überelastisch been kun je natuurlijk in potentie waanzinnige moves op de
dansvloer maken. Maar ja, dan wordt het uiteindelijk waarschijnlijk breek-dancen...
Gelukkig heb ik nu een goede brace voor mijn gammele knie. Vandaar ook die
witte strepen op mijn been. Na de vakantie had ik, naast een duidelijk
afgetekende bikinilijn op de gebruikelijke plaatsen, ook een zebraprint op mijn
poot.
Wie trouwens ook een knap kunstje met zijn been kan, is Kees Torn (vanaf
0:30)!
