De korte versie:
- Twee operaties
- Ruim 11 maanden op krukken
- Daarna 7 maanden met een soort Robocop-brace
- Ontelbaar veel hartgrondige vloeken
- Ik wil niet eens uitrekenen hoeveel uur revalidatie
- Tig knie-testen, röntgen, echo, MRI
- Een dozijn wijze mannen in witte jassen
- Ennnnn: we hebben een diagnose!
De lange versie (en dan laat ik nog 98,3 % weg):
Rommeltje
Maart 2011: Flaine, Frankrijk, de laatste dag van de skivakantie. Het is 14 graden, er groeien bloemetjes langs de piste en de sneeuw is net slush puppy. Dan kun je dus beter gewoon op het terras gaan zitten en een biertje pakken in de zon. Maar ja, er moet geskied worden! Tijdens een draaibeweging voel ik iets strak trekken in mijn knie en pats! Voorste kruisband aan flarden en een forse botkneuzing. Het begin van mijn kniesknie. Of, zoals de orthopeed fijntjes opmerkt na het bekijken van de MRI: "Het is een rommeltje daarbinnen!" |
| Dit is dus geen skiweer, maar bier-drink-in-een-ligstoel-weer. Kijk die papsneeuw! |
Punniken
Mei 2011: Operatie om de voorste kruisband te reconstrueren. Er worden twee pezen uit mijn hamstrings gehaald, en daar wordt een nieuwe kruisband van gepunnikt. Dat vlechtwerkje wordt vervolgens stevig verankerd in de botten van mijn onder- en bovenbeen. Operatie geslaagd, een jaartje revalideren en ik ben weer klaar voor de volgende skivakantie.Een drol in een SUV
Juni 2011: Twee weken na de operatie krijg ik - nota bene op weg naar het ziekenhuis om de hechtingen te laten verwijderen- een ongelukje met mijn scootmobiel (NIET LACHEN! Oké het ziet er sullig uit, maar zo'n scoot is echt heel handig als je niet mag fietsen of autorijden).Een of andere drol in een protserige SUV rijdt keihard door rood terwijl ik oversteek. In een vlaag van totale verstandsverbijstering zet ik mijn nét geopereerde been vol aan de grond om af te remmen. Slechte actie. Vanaf dat moment begint de ellende pas echt. Knie gaat in in de hysterische stand, zwelt op tot meloen-achtige proporties en dat blijft vervolgens maanden zo.
Koraalrif
November 2011: Het blijft tobben met mijn kniesknie. Ik kan nog geen vijf stappen zonder krukken lopen. Toch maar weer eens een kijkje aan de binnenkant nemen. Tijdens de operatie kijk ik mee op een scherm. Da's even schrikken. Mijn knie ziet er van binnen uit als een koraalrif! Rode en witte slierten wuiven op en neer in het beeldscherm. Littekenweefsel en een afgescheurd stuk van mijn nieuwe kruisband. De chirurg ruimt alles netjes op. Er staat nog genoeg kruisband om mee uit de voeten te kunnen. Probleem opgelost. |
| Zoiets trof de chirurg aan in mijn knie. Maar dan zonder visjes. |
Onderbroek
Niet dus. Fast forward naar juli 2012. Ik mag 'op audiëntie' bij de voltallige maatschap orthopedie van het ziekenhuis. Ruim een dozijn grote mannen in witte jassen buigt zich over mijn been. Terwijl mijn been vakkundig uit elkaar wordt getrokken door de heren, maak ik me vooral zorgen of mijn onderbroek niet raar tussen mijn billen is gaan zitten. En verder krijg ik nog mee dat ze bij bepaalde testen allemaal instemmend knikken: 'Jaja, duidelijke rotatoire instabiliteit...blabla, varus thrust...bla...'Na een kort overleg is het verdict unaniem. Ik krijg een uitgebreide reconstructie van mijn posterolaterale hoek, volgens de LaPrade methode. Meneer LaPrade is de Amerikaanse kniegoeroe die deze reconstructietechniek heeft uitgedokterd. Als t werkt, stuur ik hem een bos bloemen ;)
