Smokkelfiets

Ik had verwacht dat ik het nieuwe jaar soepel lopend en fietsend in zou kunnen gaan. Helaas is lopen nog steeds een te grote belasting voor mijn kniesknie. Na amper honderd meter hobbelen wordt 'ie alweer stijf en dik. En om te fietsen kan ik nog niet ver genoeg buigen. Gelukkig staat er bij mijn fysio ook een -zoals ik het noem- smokkelfiets. Een hometrainer waarvan je de crank naar behoefte kunt verkorten. Zo kan ik toch fietsen, met mijn net-iets-meer-dan-90-graden-flexie.

Vandaag maakte ik dan ook vol enthousiasme mijn eerste pedaalrondjes op de smokkelfiets. Nog even doorbijten en ik ben klaar voor de Tour de France!

Bikini

Naast alle dagelijkse thuisoefeningen breng ik drie keer per week een paar uur door bij de fysio voor behandeling, ARP-foltering en training. En omdat mijn knie nog steeds niet goed belastbaar is, heb ik nu nog een vierde keer aan mijn broek gekregen. In mijn fysiotherapiecentrum is namelijk ook een zwembad. Daar wordt vooral zwemles gegeven aan kleine kinderen (ik wil er niet aan denken wat daar allemaal in het water zit), maar zo'n zwembad is natuurlijk ook uitermate geschikt voor de revalidatie van kniesknieën. Dus ik kon op zoek naar mijn bikini voor een wekelijkse sessie hydrotherapie.

 Wat er zoal in het zwemwater kan zitten...
Grappige pool prank!

Koukleum

Nou ben ik niet bepaald een zwemfanaat. Tenzij het buiten vijfendertig graden is, kom ik doorgaans niet verder dan een beetje pootjebaden. Ik ben namelijk een enorme koukleum. Maar in dit zwembad zit water met een aangename temperatuur van 33 graden, en dat maakt het toch een stuk aantrekkelijker. De eerste baddersessie is echt super goed bevallen. Ik kon -voor het eerst in bijna twee jaar!- pijnvrij lopen en bewegen. En in het water kan ik dingen doen die op het droge nog te belastend zijn, zoals squatten. Ook is het fijn om weer eens wat nieuws te doen, want na zo lang revalideren word je toch een beetje simpel van telkens weer dezelfde oefeningen.

Soepel

Of het komt door de hydrotherapie, de ARP of gewoon door de het voortschrijden van de tijd, feit is dat mijn knie de afgelopen week met sprongen vooruit is gegaan. De buiging is nu iets over de 90 graden, maar ik kan tussen 0 en 90 graden redelijk soepel bewegen. De ergste stijfheid lijkt eruit te zijn. Ook de zwelling blijft elke week gestaag afnemen. Vooral aan de onderkant van m'n knie en rondom mijn kuitbeen zit nog vocht, maar dat zal op termijn ook wel verdwijnen. En dan moet het buigen ook een stuk makkelijker gaan. Dus het lijkt me slechts een kwestie van tijd totdat ik dit weer kan:

Sommige mensen hebben echt te veel tijd ;) 

Vroemmmm!

Vandaag weer voor het eerst autogereden!!!
Voorlopig nog beperkt tot kleine stukjes binnen de stad. Want als ik te lang met m'n been naar beneden zit, krijg ik weer een dikke poot. En dan is de coördinatie niet zo best meer. Maar toch. Moeders houd uw kinderen binnen!

Negentig

Na een week van eerst wel, dan weer niet en heel vaak bij-na, kan ik nu met zekerheid vaststellen dat ik eindelijk de 90 graden flexie heb bereikt! Oké functioneel heb je daar niet zoveel aan, want ik kan nog steeds de pedalen van de hometrainer niet rond krijgen. Maar ja, 't is toch weer een klein mijlpaaltje :))

Kijk, 90! De poes toont  niet bijster veel interesse voor mijn prestatie...

Verder probeer ik nu zoveel mogelijk zonder krukken te lopen (moet wel nog de brace om). Alleen als ik drukke plekken bezoek (binnenstad, concertje in Tivoli) of langer moet lopen dan een minuutje of tien, gebruik ik ze nog. Want mijn knie is helaas nog steeds behoorlijk reactief  (pijn en zwelling). Vooral lopen geeft veel reactiviteit.

Martelwerktuig

Qua krachttraining schiet het nog niet echt op. Squatten lukt voor geen meter (pijn), ook niet met hele suffe minisquats zonder gewicht. Omdat het toch zaak is om mijn verschrompelde beenspieren weer aan de gang te krijgen, zijn we nu maar weer aan de slag gegaan met de ARP. Dat staat voor Accelerated Recovery Performance. Maar dat is eigenlijk gewoon een hele eufemistische naam voor een sadomasochistisch martelwerktuig.

Zelfkastijding

Hoe het precies werkt weet ik niet (iets met twee soorten stroom...wie het écht wil weten moet maar even kijken op www.arptrainer.nl). Maar ik wat ik wél weet is dat het bijzonder onprettig is. De bedoeling is dat je de spanning zó ver opdraait dat de pijn nog nét te verdragen is (zeg maar 9 op een schaal van 10). Vervolgens gaan je spieren allemaal onwillekeurige contracties maken en moet je door die contracties heen een gecontroleerde beweging uitvoeren. Op een gegeven moment wen je aan de pijn. Helaas moet je ARP dan weer verder opdraaien. Drie keer per week mag ik twintig minuten lang genieten van dit fijne staaltje zelfkastijding. Na afloop staan de de afdrukken van de plakkers felrood gebrandmerkt in mijn been. Maar het goede nieuws is dat mijn knie daarna altijd wel een stuk soepeler aanvoelt. In mijn vorige revalidaties heb ik ook veel baat gehad bij de ARP, dus ik ga ervan uit dat het dit keer ook wat oplevert.

Zo vast als een huis!

Gisteren was ik jarig. Maar vandaag kreeg ik het mooiste kado. Op controle bij de chirurg, die voorzichtig de stabiliteit van mijn nieuwe banden testte. Zijn letterlijke woorden: "Zo vast als een huis!" Dit is voor het eerst sinds begin 2011 dat 'ie iets positiefs over mijn kniesknie te melden had. Alles zit stevig op de juiste plek. Hoezee, driewerf hoera en in de gloria! Allemaal een rondedansje en hijs de vlag in top!

Kom maar op met die champagne!

Rustig aan

Nu loop ik nog steeds flink achter op het 'normale' revalidatieschema. M'n knie is nog behoorlijk reactief en de actieve buiging blijft ondanks mijn noeste oefenarbeid hardnekkig steken op een sneue 70 graden. Maar daar maakt 'ie zich geen zorgen over. Dat was wel te verwachten, gezien de voorgeschiedenis. "Jouw knie reageert nu eenmaal heel heftig op operaties. Die trekt z'n eigen plan. Dus rustig aan, en dan kom je er ook wel..."

Dansje

Ik mag nu gaan afbouwen met de krukken. Als dat goed gaat en mijn ingeslapen beenspieren komen weer een beetje op gang, dan mag ook de Robocop-brace straks bij het grofvuil. En het beste nieuws: ik mag vanaf nu slapen zonder dat vermaledijde onding om mijn been. Wat zal dat een verademing zijn! Ik verheug me nu al op de komende nacht ;)

Over twee maanden moet ik terugkomen. Ik hoop dat ik hem dan kan verrassen met een dansje...

 

The zombie returns

Wat hieronder volgt is een -deels letterlijke- samenvatting van een conversatie tussen vrienden M en J en mijzelf. Nu is het belangrijk om te weten dat wij in één op één contact best in staat zijn om een fatsoenlijk gesprek te voeren. Maar zet ons met z'n drieën bij elkaar en elke poging tot een geciviliseerde conversatie ontaardt onvermijdelijk in een uitwisseling van  flauwiteiten, politieke incorrectheden en puberale meligheid. Dan weet u dat alvast.

M: Zeg, wat hebben ze eigenlijk gebruikt om die tralala-etcetera hoek van jou te fixen?
Ik: Donor achillespees.
M: Huh?
Ik: D-o-n-o-r-p-e-e-s. 
M: ???
J: Van 'n dode. Een stoffelijk overschot.
Ik: Iemand die aan de verkeerde kant van het gras ligt.
J: Die reeds vertrokken is naar gene zijde. De eeuwige jachtvelden, zo u wilt. Een pees VAN EEN LIJK!
Ik: Ik heb mijn eigen achillespezen namelijk zelf nog wel even nodig.

M: Oké. Dus als ik 't goed begrijp, hebben ze je knie opengehakt, er stukken van een dood persoon in gestopt en de boel weer dichtgenaaid.
Ik: Ik geloof niet dat deze platte samenvatting de noeste arbeid en toewijding van mijn chirurg helemaal recht doet... Maar in grote lijnen komt het daar wel op neer, ja.

M: Weet je ook van wie die pees is geweest? En ben je niet bang dat je persoonlijkheid straks wordt overgenomen door deze 'on-dode'?
Ik: Ik denk dat ik een pees van een hoogbejaard kreupel omaatje heb gekregen. En ze heeft mijn persoonlijkheid al succesvol overnomen, want dat is precies hoe ik me voel...
J: Dan ben je nu half vrouw, half zombie.
M: Met je zombie-knie.

J: Ik voel dat hier een filmscript in zit! Een heuse slashermovie. Met zombies en alles!
M: Iets met een creepy  operatiekamer...
Ik: Operatiekamers zijn per definitie creepy...
M: ...een Frankenstein-achtige chirurg/slager from hell en bloed. Hééel veel bloed. De geboorte van de Zombie-knie!
J: En dan releasen we die film zo rond Halloween volgend jaar. Red je dat qua revalidatie, Karien? Want op de premièreparty moet er natuurlijk wel gedanst worden!
Ik: The Zombie knee returns...
J. ...with a vengeance!
Ik: Ja. With a vengeance!

Dus volgend najaar in dit theater: de succesvolle 'return' van mijn 'zombieknie'. Mijn vengeance zal ik dan botvieren op de dansvloer.

Twee dagen later, inkomende e-mail van J.:

"Krrriennn! Ik denk dat we de titel van de film moeten aanpassen. De filmposter is er al ;)"

Revalideren is een feestje!

"Nivelleren is een feestje!" kraaide PvdA-partijvoorzitter Hans Spekman onlangs triomfantelijk in een interview in het AD. Nou meneer Spekman, ik wil daar de volgende op antwoorden: "Revalideren is een feestje!"

Want vandaag heb ik bij de fysio zowaar mijn rentree gemaakt op de legpress. Een schamele dertig kilo met twee benen (ik deed voorheen fluitend zestig kilo met één been in series van twintig). En met een heel lullig voorzichtig-op-en-neer-hupje omdat ik mijn knie nog steeds maar 60-70 graden kan buigen. Maar toch, een stapje vooruit. Driewerf hoera!

P.S.:  Ik besef me terdege dat deze blogpost wellicht wat al teveel eer is voor zo'n flutprestatie. Maar als ik iéts heb geleerd van al dat gerevalideer tot nu toe, dan is het wel dat je elke kleine progressie moet vieren. Want anders word je gek. Of misschien ben ik dat al ;)

Grijns

Mijn eerste échte uitje sinds de operatie(s). Een huiskamerconcert van Anne Soldaat (5 sterren in de Volkskrant en misschien wel de beste gitarist van Nederland volgens sommigen) en Maurits Westerik (zanger Gem). Heul, heul mooi. Geniet u even mee?

Resultaat:
- een bemoedigend klopje op mijn schouder van Nico Dijkshoorn;
- weer helemaal op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en roddels;
- verder heb ik ontdekt dat 'de Leckere' zijn naam meer dan waar maakt en met recht het lekkerste bier van Utrecht mag worden genoemd. En dat in mijn huidige fysieke staat twee biertjes al funest zijn voor mijn coördinatievermogen;
- een hele dikke knie (hoewel de heer des huizes toch heel netjes een stoel voor mij én een stoel voor mijn been had neergezet);
- en nu ben ik dus echt steenkapot...
- MAAR...intens voldaan en met een humeur dat de komende dagen niet meer stuk kan. En een grijns van oor tot oor op m'n gezicht!

Take it easy

Ik zit nu op vijf weken na mijn laatste operatie. Het 'stapje terug' heeft mijn kniesknie goed gedaan. Knie is rustiger geworden, en ik kan inmiddels 60-70 graden buigen. Dat maakt het leven een stuk gemakkelijker. Ik kan nu zonder al teveel gedoe m'n schoenen en sokken aantrekken en eindelijk ook weer eens op een gewone stoel zitten. Niet te lang, want dan krijg ik meteen weer een dikke poot. Maar het is toch een fijne afwisseling met al dat liggen en hangen.

Spillepootje

Voor deze operatie heb ik me helemaal het schrompes getraind om mijn been weer op oorlogssterkte te krijgen. Dat was prima gelukt. Ik kon (met brace om) squatten met 90 kilo in mijn nek (da's bijna 35 kilo meer dan mijn eigen gewicht). Maar inmiddels zijn mijn zorgvuldig opgekweekte spieren als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn been is verschrompeld tot een uitgemergeld spillepootje. Nou ja, dan heb ik straks weer iets om naar toe te werken ;)

Zoek de verschillen...

Bij de fysio zit ik weer op de hometrainer en pendel ik een beetje op en neer. Ik krijg de trappers nog lang niet rond (daar heb je 110 graden buiging voor nodig), maar het voelt toch beter dan dat gehannes op de Camoped.

Slowmotion

Verder weinig te melden. Het gaat langzaam. Héél langzaam. Vergeleken met het revalidatieprotocol voor 'normale' posterolaterale hoek reconstructies loop ik nu al hopeloos achter op schema. Dat was ingecalculeerd, dus daar maak ik me maar niet al te druk om. Ik revalideer ook dit keer weer als vanouds in slowmotion. Al had ik natuurlijk stiekem wel een beetje gehoopt dat iedereen het mis zou hebben en ik als een komeet uit de startblokken zou komen...

Spannend

Volgende week check-up bij de orthopeed. Vind ik best spannend, omdat hij dan hopelijk kan testen of mijn knie nu ook echt stabieler is geworden. Dat kan ik zelf niet voelen, omdat ik de hele dag die #@*!brace om heb. En zelf even testen of de boel nog wiebelt? Daar staat de doodstraf op! Want dit is wat er volgens mijn fysiotherapeut dan gebeurt met mijn vers gereconstrueerde knie: 

BOEM!!

Dus voor nu nog even: take it easy. Natuurlijk weer met een toepasselijk muziekje...

Doe een stapje naar voren...

De Deurzakkers wisten het allang: "Doe een stapje naar voren, en een stapje terug". Een kernachtiger samenvatting van een revalidatieproces kan ik niet verzinnen. Ohoho, aaaiiiaaaiiiaaaii!

Een stapje naar voren...

Het is vandaag precies vier weken geleden dat ik voor het eerst plaatsnam op de operatietafel (en 3,5 na operatie 2). Het goede nieuws is dat ik nu helemaal van de pijnstillers af ben. Oké, ik heb natuurlijk nog wel wat last, maar de echte pijn is eruit. Alleen bij de folterkamer fysio is het afzien, verder valt het mee. De littekens zijn goed genezen, dus ik heb mezelf de afgelopen week al meerdere malen getrakteerd op een heerlijk bad. Dat is echt genieten omdat mijn beentje dan lekker gewichtloos in het water kan dobberen.

Ook is mijn brace inmiddels bijgesteld naar 90 graden flexie. Ik dacht dus heel optimistisch dat ik dan in no-time ook 90 graden zou kunnen buigen. Dat bleek een flinke miscalculatie. Ik oefen me suf, maar kom nog steeds niet verder dan 40-en op een goede dag met héél veel moeite 50- graden.

...en een stapje terug

Ik heb nogal een trackrecord als het gaat om reactiviteit van mijn knie. En ook de afgelopen week was het weer raak. We hebben geprobeerd de belasting iets op te voeren met mini-squats en een beetje op en neer pendelen op de hometrainer. Maar direct zat ik weer met een olifantenpoot: superdik en bloedheet. Niet alleen mijn knie, maar mijn hele onderbeen. Balen. Toch maar weer een stapje terug. Dus nu draai ik bij de fysio weer heel voorzichtig een kwartiertje mijn rondjes op de Camoped. Een soort luchtfietsapparaat waarmee je je knie actief buigt en strekt. Dodelijk saai. Maar meer kan mijn kniesknie momenteel niet hebben.

Dus voor nu even 'back to square one' en dan gaan we volgende week wel kijken of we weer een stapje vóóruit kunnen zetten.

Hier voor de liefhebbers nog een paar plaatjes van de huidige status quo:

Nog best wel dik, vooral aan de zijkant :(

Maar mijn 'ritssluiting' geneest prima!

Where is my mind?

Een vriendin vraagt wat ik wil drinken, en ik zeg vol overtuiging: "koffie". Maar ik lust helemaal geen koffie. En ik wilde thee. Ik sta op om iets te pakken, en kan me halverwege de woonkamer al met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wat ik ook alweer ging doen. Ik zit seizoen 2 van Six Feet Under te kijken en kom er pas bij aflevering 8 achter dat ik dat hele seizoen al na m'n vorige operatie helemaal heb gekeken. En gisteren vond ik ik de afstandsbediening van de TV in de koelkast. Tja. Het lijkt me niet overdreven om te zeggen dat mijn brein niet helemaal naar behoren functioneert...

Stand-by

Zijn het de bijwerkingen van de narcose? De pijnstillers? De eerste twee weken misschien. Maar inmiddels ben ik helemaal van de pijnstillers af, dus dat kan het nu niet meer zijn. En bij mijn vorige operaties ben ik niet onder narcose geweest, en had ik hetzelfde probleem. Blijkbaar is het zo dat als er iets mis is in je lijf, het hoofd ook in de sluimermodus gaat. Ik sta hele delen van de dag op stand-by. Ik zit op bed of bank een beetje naar buiten te kijken, en ineens is er zomaar weer een uur voorbij. Een boek lezen? Vergeet het maar! Na twee pagina's kan ik weer opnieuw beginnen. Van een goede vriend heb ik de gelauwerde tv-serie 'West Wing' op dvd gekregen. Maar ik snap er niks van. Veel te moeilijk, al dat politieke gekonkel. Dus dan zap ik maar weer naar Omroep Max of Z@ppelin. Dat begrijpt mijn op amoebe-niveau functionerende brein tenminste ;)

De soundtrack van de afgelopen drie (en waarschijnlijke ook de komende) weken:

Where is my mind? Waaaaay out inthe water, see it swimming.....

L.A.N.G.Z.A.A.M.

Vergeleken met mijn gemiddelde kruissnelheid is dit Usain Bolt met raketten onder zijn schoenen...

Robocop

Het resultaat van een klein halfuurtje op de gipskamer:
- een been zonder hechtingen;
- een nieuwe -nu nóg grotere- brace, die wél kan buigen;
- een opgestoken duim van de dienstdoende orthopeed.

Met andere woorden: alles loopt op schema. Alleen het litteken aan de zijkant van mijn knie zit nog niet helemaal goed dicht (dat is immers twee keer open geweest). Daarom is de brace voor nu nog even ingesteld op maximaal 30 graden buiging. Zodat de boel netjes kan genezen. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ook zonder brace met de beste wil van de wereld niet verder kom dan 30...

Volgend jaar komt er een nieuwe Robocop film uit. Misschien kan ik dan de blits maken met dit kekke fashion-item?

Robocop op de bank. Of is het toch meer Forrest Gump?

Douche debacle

Iedereen denkt altijd dat pijn en misselijkheid het ergste zijn van de eerste dagen / weken na een operatie. En dat is ook allemaal heel vervelend. Maar al die ongemakken verbleken bij het ongerief van het niet kunnen douchen ;)

Gluurbuur

Daar zit je dan, klappertandend in je nakie op een krukje in de keuken. Verwoed probeer je met een washandje jezelf zo goed en zo kwaad als dat lukt te te wassen bij het aanrecht. Staan. Washandje natmaken. Zitten. Inzepen. Staan. Washandje uitspoelen. Zitten. Zeep van je lijf halen met uitgespoeld washandje. En zo ga je dan lichaamsdeel voor lichaamsdeel af, tot alles weer 'rein en proper' is. Dat duurt allemaal gruwelijk lang en het is verschrikkelijk onhandig. Maar wel leuk voor de achterbuurman, die vanuit zijn badkamer zó mijn keuken in kijkt. Al een paar keer heb ik hem van achter zijn luxaflex zien gluren, terwijl ik in volle glorie op mijn krukje aan het aanrecht zat...Na een paar dagen van dit gehannes heb ik er echt schoon genoeg van. Er moet en er zal gedoucht worden!

Een échte douchehoes

Een krukje en een antislipmat van de Blokker, een plastic zak om been, brace en littekens droog te houden en een hulpvaardige vriend. Dat is alles wat je nodig hebt voor een Succesvolle Douche Experience met een net geopereerde kniesknie.
Bij eerdere operaties fabriekte ik altijd zelf iets om de boel droog te houden. Ik deed een vuilniszak om mijn been. De bovenkant omwikkelde ik dan stevig met huishoudfolie. En dat geheel werd op zijn plaats gehouden met een strakke band van duct tape. Een heel gedoe, maar het werkte uitstekend.

Dit keer heb ik besloten om het eens wat professioneler aan te pakken. Bij de apotheek heb ik speciale kant-en-klare douchehoezen gehaald. 'Hoezen voor probleemloos baden en douchen,' staat er op de verpakking. Nou, dat klinkt aantrekkelijk. Doet u mij maar zo'n ding. Dus: douchehoes aan, en spetteren maar!

Deze dus.

Teleurstelling #1

Ik neem plaats op het stoeltje, geef mijn krukken aan mijn vriend. En dan dringt het tot me door dat ik een kapitale fout heb gemaakt. Als ik de kraan aanzet, duurt het nog zeker dertig seconden tot het water een beetje warm wordt. En ik zit op een krukje direct onder de douchekop, met geen enkele manier om de straal te ontwijken. Ik geef mezelf de klassieke pets-met-vlakke-hand-tegen-voorhoofd en vervloek voor de zoveelste keer mijn knie. Nog één keer diep ademhalen, en daar gaan we. Huuuuuuuu!

Teleurstelling #2

Al snel wordt het water warmer en kan het feest beginnen. Weldadig is het juiste woord. Zingend was ik mijn haren, poedel naar hartelust en geniet van de warme stralen op m'n rug. Maar dan voel ik in één seconde mijn hele been zeiknat worden. [Vul ferme krachtterm naar keuze in]
Lekker dan, zo'n professionele 'douchehoes voor probleemloos baden en douchen'. Mijn brace heeft zich volgezogen met water, alles is doorweekt. Vloekend en tierend verlaat ik de douche, ruk de natte brace, kous en pleisters van mijn been veeg de zeepresten van mijn littekens. En vervolgens breng ik een goed deel van de middag door het het weer droogföhnen van mijn brace. De conclusie dat deze hele Douche Experience tamelijk teleurstellend is verlopen, lijkt mij terecht. Morgen opnieuw proberen. Maar dan gewoon met de vuiliszak-huishoudfolie-methode. En de kraan alvast aanzetten vóór ik in de douche stap.

Met huishoudfolie en duct tape kun je trouwens ook nog heel andere dingen doen:

Dexter is ook heel handig met huishoudfolie...

Op expeditie

Na een paar dagen bivakkeren in de woonkamer, besluit ik dat het tijd is om de uitdaging met de trap naar de bovenverdieping eens aan te gaan. Ik ben niet meer zo duizelig en draaierig, dus een trap op moet te doen zijn. Hoewel...Ik woon in een monument. Toen we het huis destijds kochten, trakteerde de verkopend makelaar ons op ronkende teksten over 'volledig in oorspronkelijke staat',  'karakter', en 'alle originele details nog aanwezig'. (De vertaling: er was al enkele decennia niets meer aan onderhoud gedaan)

Hachelijk

Bij die 'oorspronkelijke staat' hoort een enorm steile trap, met zulke smalle treden dat 'ie eigenlijk alleen geschikt is voor mensen met schoenmaat 34 en kleiner. En als bonus is op de bovenverdieping nog een geintje op de overloop. De badkamer ligt lager dan de andere kamers op de verdieping. Dus ook boven moet je weer een paar treden (zonder leuning!) op. Een nachtelijke gang van de slaapkamer naar het toilet (en dan ook nog in het donker), wordt daardoor beslist een hachelijke onderneming. Echt leuk, zo'n oud huis met 'karakteristieke details', maar totaal ongeschikt voor kniesknieën.

Een zwarte piste is er niks bij!

Onhandelbaar aanhangsel

Nu heb ik natuurlijk de afgelopen anderhalf jaar ruimschoots ervaring opgedaan met krukken en trappen. Maar dit keer zit mijn been in een soort spalkbrace, waardoor ik mijn knie niet eens een béétje kan buigen. Dat heeft een fnuikend effect op je coördinatievermogen. Mijn been hangt als een soort onhandelbaar stijf aanhangsel aan mijn lijf, en dat moet ik dus mee de trap op slepen.

Milliseconde

Nou ja, aan de slag dan maar. Met mijn hart kloppend in mijn keel begin ik aan de eerste trede. Eerst het goede been, dan mijn houten been en de kruk. Oké. Dat gaat goed. Nog dertien treden te gaan. Halverwege de trap, vlak voor de bocht, verlies ik een milliseconde mijn evenwicht en moet ik corrigeren. Pffff. Alles in orde. Maar echt relaxed voel ik me niet. Want tja, op zo'n ehm, 'karakteristieke trap', is het natuurlijk niet ondenkbaar dat er zoiets gebeurt:

Uiteindelijk sta ik hijgend als een oud molenpaard boven. Ik voel me net alsof ik zojuist Mount Everest heb beklommen (met bijbehorend zuurstofgebrek. M'n conditie is in anderhalve week van 'matig' naar 'volledig afwezig' getransformeerd!). Ik maak een klein triomftochtje door alle kamers op de bovenverdieping en ga dan even op bed zitten om moed te verzamelen voor de terugreis. Want elke bergbeklimmer weet: de meeste ongelukken gebeuren tijdens de afdaling... ;)

Saai...

Ik: "Welke oefeningen mag ik doen?"
Fysio: "Niks!"

Ja, lieve mensen, revalideren is hard werken...

Huishoudelijke tip

Mijn brace knelt behoorlijk pijnlijk op de plek van mijn getormenteerde kuitbeen. De oplossing: een Euroshopper sponsje!

En dat is vier...

Om 8 uur meld ik me weer op de afdeling Orthopedie in het ziekenhuis voor operatie nummer vier in anderhalf jaar. Ik krijg mijn 'eigen' bedje weer, mijn naam staat er zelfs nog op. Omdat ik in het spoedprogramma zit, moet ik de hele dag nuchter blijven. Als er ergens een operatie uitvalt, ben ik meteen aan de beurt. Maar het kan ook zijn dat ik pas aan het einde van de dag wordt opgeroepen voor OK. Nou, je kunt wel raden wat er gebeurt: ik lig de hele dag te wachten. Met een lege maag.

Zeuren

Tegenover me ligt een man die de hele dag ligt te zeuren dat het zorgsysteem niet deugt, de regering een dievenbende is en dat alles veel beter was in de tijd van de verzuiling. Dus dat verhoogt de feestvreugde ook niet bepaald. Het valt me na een aantal dagen in het ziekenhuis sowieso op dat er nogal veel gezeurd en geklaagd wordt. Gelukkig word ik aan het eind van de ochtend even bevrijd van mijn mopperende kamergenoot en naar Radiologie gereden voor een röntgenfoto. Stiekem hoop ik natuurlijk dat de pees op miraculeuze wijze weer terug in het bot is geschoten, maar helaas...

Ik moet bij zeurende mensen altijd een beetje aan Waldorf & Statler denken... 

Eindelijk

En dan -om half vier (!) 's middags- is het eindelijk zover: ik mag mijn operatiejasje aan, een prik in mijn buik en we gaan weer op weg naar de OK. Ik had eigenlijk al besloten dat ik weer een ruggenprik wilde, maar de anesthesist vindt dat niet zo'n goed idee, gezien de gebeurtenissen bij de vorige operatie. En omdat niet precies duideijk is hoe lang deze operatie gaat duren, adviseert ze me met klem om onder narcose te gaan. Oké. Zzzzzzzz... en wég ben ik.

Gedoe

Het is blijkbaar geen gelukkig huwelijk tussen mij en de anesthesie. Elke keer is er gedoe. Bij mijn eerste knieoperatie (kruisband) werkte de morfine niet (dus doorbraakpijn,dus ellende). Tweede operatie: gaatje van ruggenprik gaat niet dicht. Er lekt hersenvloeistof weg. Na vijf dagen afzien met helse hoofdpijn en misselijkheid terug in het ziekenhuis om het lek te dichten met een epidurale bloedpatch. En ja, dat is net zo eng als het klinkt! Operatie nummer drie (afgelopen donderdag): ruggenprik raakt al tijdens operatie uitgewerkt. En weer tobben met de morfine.

Duur grapje?

En nu, bij de vierde operatie, kom ik bij uit de narcose met een hartslag van 140, happend naar lucht van de benauwdheid en hondsberoerd. Mijn hartslag en zuurstofopname zijn met geen mogelijkheid weer richting normale waarden te krijgen. Dus er komt een cardioloog bij. Die heeft nog wel wat wondermiddeltjes in zijn dokterstas. Uiteindelijk lukt het om de boel een beetje tot rust te brengen. En zo lig ik als enige patiënt nog op de uitslaapkamer, met een cardioloog, een verpleegkundige én een anesthesist aan mijn bed. Alledrie buiten normale werktijd. Ik durf niet eens uit te reken wat dat kost ;)

Eind goed, al goed

Hoewel ik me niet zo jofel voel, is het technische deel van de operatie wél goed verlopen. Alles zit weer stevig op z'n plek verankerd, en ik kan straks met een gerust hart aan de slag met de revalidatie. Da's een hele opluchting!
De volgende dag voel ik ook dat de pijn die ik had een heel stuk minder is. Ik voel wel pijn, maar deze pijn voelt 'normaal'. Dus blijkbaar zat dat losgeschoten stuk pees me de de afgelopen dagen behoorlijk dwars. In de loop van de dag ga ik me steeds beter voelen. Ik lieg een klein beetje over de hoeveelheid pijn die ik heb, en dan mag ik -met iets lichtere pijnstillers- aan het eind van de dag naar huis. Eind goed, al goed. Hoewel...nu gaat het werk pas écht beginnen!

Slecht nieuws

Na een onrustig nachtje wakker geworden met een lege morfinepomp. En nog steeds die pijn! Grrrrr... Toch maar weer eens wat nieuws proberen. Want blijkbaar is morfine niet helemaal aan mij besteed. Dat had ik eerder, bij mijn voorste kruisbandreconstructie, ook al ondervonden. Injecties met Dipidolor blijken de oplossing. Pijn is een stuk minder en ik word er niet eens écht beroerd van. Wel slaperig, maar ja, dan gaat de dag lekker snel voorbij...

De wond aan de zijkant van mijn knie blijft maar bloeden, en op een gegeven moment is het verband zo doorweekt dat het vervangen moet worden. Bij het verwisselen van het verband kan ik alvast even een blik op de 'schade' werpen. Dat valt me eerlijk gezegd best mee, mijn knie was na eerdere operaties een stuk dikker...

Een mooie ritssluiting aan de zijkant...

Het litteken op mijn scheenbeen is van het verwijderen van de tibiaschroef van mijn VKB reconstructie en heeft dus niks te maken met het hele posterolaterale gebeuren.

Beteuterd

Omdat mijn eigen orthopeed vandaag in het buitenland is, komt zijn collega de dubieuze eer toe om mij het slechte nieuws mede te delen. Enigszins beteuterd staat hij aan mijn bed met een vervelende boodschap. Op de röntgenfoto die na de operatie ter controle is gemaakt, is te zien dat één van de pezen met botplug en al uit mijn bovenbeen is losgeschoten. Hoe dat zo is gekomen, is een raadsel. Feit is dat dit gerepareerd moet worden. Dus aanstaande maandag mag ik weer plaatsnemen op de operatietafel voor ronde twee. Dan gaan ze proberen de losgeschoten pees weer stevig te verankeren in de tunnel die door mijn bovenbeen is geboord. Met een dikkere schroef. En een extra kram erbij voor de zekerheid.

Murphy

Dit is weer zo'n bizarre wending in inmiddels ongeveer akte 287 van het Drama Kniesknie, dat het me eigenlijk niet eens écht verbaast. Natúúrlijk gaat er weer iets mis. Mijn knie wordt nu al anderhalf jaar intensief geteisterd door de Wet van Murphy, dus dit kan er ook nog wel bij. Operatie nummer vier staat dus voor de deur. Gelukkig weet ik gedurende de zaterdag de verpleging ervan te overtuigen dat het redelijk met me gaat, en mag ik aan het einde van de dag naar huis om in ieder geval één dagje in mijn eigen bed weer een beetje op adem te komen. Maandagochtend om 8 uur moet ik me weer melden in het ziekenhuis...

Hogeschool vlechtwerk

Vandaag was de 'grote dag' en zou er op de operatiekamer eindelijke korte metten worden gemaakt met mijn kniesknie. Met donorpezen is een vlechtwerk door diverse bottunnels in mijn been gemaakt. De ene pees loopt van bovenbeen door kuitbeen naar scheenbeen, en de andere gaat van mijn bovenbeen achterlangs ook mijn scheenbeen in. Dat ziet er ongeveer zo uit:

Uitgebreide reconstructie posterolaterale hoek / LaPrade techniek

Of, voor mensen die van vieze filmpjes houden:

Zoals je ziet: dit is hogeschool vlechten voor gevorderden. En als bonus wordt er ook nog een extra gat in mijn scheenbeen gemaakt om een schroef van mijn eerdere kruisbandreconstructie te verwijderen. Vervelende bijkomstigheid is dat de ruggenprik al tijdens de operatie uitgewerkt raakt, waardoor ik die laatste actie 'live' kan voelen. Dat is op zijn zachtst gezegd een tamelijk onprettige ervaring ;)

Charmant

Na de operatie zit mijn been verpakt in een dikke laag watten en verband. En om het geheel af te maken een charmante brace. Die moet 24 uur per dag om blijven, en mag alleen af bij de fysio. Niet echt lekker. Vooral ook omdat de brace hard op het litteken aan de zijkant van mijn knie drukt. Da's even wennen...
De komende twee weken houd ik deze spalkbrace. Daarna krijg ik een scharnierbrace die kan buigen. Dat zal het lopen straks een stuk gemakkelijker maken.

De trucendoos van de anesthesist

Ze vertellen je vooraf nooit over de pijn... Maar man, man, wat doet het pijn! Pijn die niet onder controle te krijgen is met de gebruikelijke middelen (morfinepomp). Ik word wel beroerd en duizelig van de morfine, maar pijnstillen, ho maar! Uiteindelijk word ik aan het einde van de dag terug naar de 'uitslaapkamer' van de OK gebracht, waar de anesthesist zijn trucendoos opentrekt.  Als eerste tovert hij een dosis Ketamine uit zijn hoge hoed. Dat staat in het uitgaanscircuit -in lagere dosering- bekend als Special K. Een populaire partydrug. 'Kom maar op met dat spul', denk ik.  Al twee seconden nadat het goedje mijn infuus in gaat, zit ik ergens in LalaLand. ´Je kunt er wel flink van gaan hallucineren´, hoor ik hem nog net zeggen, voordat ik wegzweef in een wereld van rode harige kubussen, pratende vissen en iets met een waterval (???).

Dit lijkt leuker dan het is....

Life gets so much easier when you're stoned...

Helaas helpt het niet echt tegen de pijn. En dat hallucineren bevalt me eerlijk gezegd ook niet bijster goed. Het wordt op den duur toch vervelend als je alles om je heen in drievoud en met neonkleurige stralenkransen ziet. Dus uiteindelijk wordt er een 'femoraal block' gezet, waarbij een zenuw in mijn lies op non-actief wordt gesteld en mijn been enigszins verlamd - en dus ook verdoofd-  raakt. Dit, in combinatie met de morfinepomp, moet me de komende nacht doorhelpen. Ik ben echt zo high als een kanarie. En, zoals de onvolprezen band Caesar ergens eind jaren negentig al zong: 'Life gets so much easier when you're stoned'. Dus hierbij ter afsluiting de soundtrack voor deze dag:

Kunstje

Iedereen kan wel een kunstje. Sommige mensen kunnen hun borstspieren onafhankelijk van elkaar laten bewegen. Zoals die ene zwemmer laatst, op de Olympische Spelen. Anderen kunnen wiebelen met hun oren, hun benen in hun nek leggen, of het alfabet van voor naar achter boeren in één ademteug. Ik ken zelfs iemand die belletjes kan blazen door zijn traanbuisjes (echt waar!).

En ik kan ook een kunstje. Met mijn wiebelknie kan ik mijn onder- en bovenbeen onafhankelijk van elkaar bewegen. 'Cool!' volgens mijn buurmeisje. Met zo'n überelastisch been kun je natuurlijk in potentie waanzinnige moves op de dansvloer maken. Maar ja, dan wordt het uiteindelijk waarschijnlijk breek-dancen...

Gelukkig heb ik nu een goede brace voor mijn gammele knie. Vandaar ook die witte strepen op mijn been. Na de vakantie had ik, naast een duidelijk afgetekende bikinilijn op de gebruikelijke plaatsen, ook een zebraprint op mijn poot.
Wie trouwens ook een knap kunstje met zijn been kan, is Kees Torn (vanaf 0:30)!

Wat vooraf ging...

Het heeft nogal een tijdje geduurd voordat duidelijk werd dat mijn posterolaterale hoek niet helemaal lekker functioneert.

De korte versie:
- Twee operaties
- Ruim 11 maanden op krukken
- Daarna 7 maanden met een soort Robocop-brace
- Ontelbaar veel hartgrondige vloeken
- Ik wil niet eens uitrekenen hoeveel uur revalidatie
- Tig knie-testen, röntgen, echo, MRI
- Een dozijn wijze mannen in witte jassen
- Ennnnn: we hebben een diagnose!

De lange versie (en dan laat ik nog 98,3 % weg):

Rommeltje

Maart 2011: Flaine, Frankrijk, de laatste dag van de skivakantie. Het is 14 graden, er groeien bloemetjes langs de piste en de sneeuw is net slush puppy. Dan kun je dus beter gewoon op het terras gaan zitten en een biertje pakken in de zon. Maar ja, er moet geskied worden! Tijdens een draaibeweging voel ik iets strak trekken in mijn knie en pats! Voorste kruisband aan flarden en een forse botkneuzing. Het begin van mijn kniesknie. Of, zoals de orthopeed fijntjes opmerkt na het bekijken van de MRI: "Het is een rommeltje daarbinnen!"

Dit is dus geen skiweer, maar bier-drink-in-een-ligstoel-weer. Kijk die papsneeuw!

Punniken

Mei 2011: Operatie om de voorste kruisband te reconstrueren. Er worden twee pezen uit mijn hamstrings gehaald, en daar wordt een nieuwe kruisband van gepunnikt. Dat vlechtwerkje wordt vervolgens stevig verankerd in de botten van mijn onder- en bovenbeen. Operatie geslaagd, een jaartje revalideren en ik ben weer klaar voor de volgende skivakantie.

Een drol in een SUV

Juni 2011: Twee weken na de operatie krijg ik - nota bene op weg naar het ziekenhuis om de hechtingen te laten verwijderen- een ongelukje met mijn scootmobiel (NIET LACHEN! Oké het ziet er sullig uit, maar zo'n scoot is echt heel handig als je niet mag fietsen of autorijden).

Een of andere drol in een protserige SUV rijdt keihard door rood terwijl ik oversteek. In een vlaag van totale verstandsverbijstering zet ik mijn nét geopereerde been vol aan de grond om af te remmen. Slechte actie. Vanaf dat moment begint de ellende pas echt. Knie gaat in in de hysterische stand, zwelt op tot meloen-achtige proporties en dat blijft vervolgens maanden zo.

Koraalrif

November 2011: Het blijft tobben met mijn kniesknie. Ik kan nog geen vijf stappen zonder krukken lopen.  Toch maar weer eens een kijkje aan de binnenkant nemen. Tijdens de operatie kijk ik mee op een scherm. Da's even schrikken. Mijn knie ziet er van binnen uit als een koraalrif! Rode en witte slierten wuiven op en neer in het beeldscherm. Littekenweefsel en een afgescheurd stuk van mijn nieuwe kruisband. De chirurg ruimt alles netjes op. Er staat nog genoeg kruisband om mee uit de voeten te kunnen. Probleem opgelost.

Zoiets trof de chirurg aan in mijn knie. Maar dan zonder visjes.

Onderbroek

Niet dus. Fast forward naar juli 2012. Ik mag 'op audiëntie' bij de voltallige maatschap orthopedie van het ziekenhuis. Ruim een dozijn grote mannen in witte jassen buigt zich over mijn been. Terwijl mijn been vakkundig uit elkaar wordt getrokken door de heren, maak ik me vooral zorgen of mijn onderbroek niet raar tussen mijn billen is gaan zitten. En verder krijg ik nog mee dat ze bij bepaalde testen allemaal instemmend knikken: 'Jaja, duidelijke rotatoire instabiliteit...blabla, varus thrust...bla...'

Na een kort overleg is het verdict unaniem. Ik krijg een uitgebreide reconstructie van mijn posterolaterale hoek, volgens de LaPrade methode. Meneer LaPrade is de Amerikaanse kniegoeroe die deze reconstructietechniek heeft uitgedokterd. Als t werkt, stuur ik hem een bos bloemen ;)

Waarom zo'n blog?

Posterolaterale hoek. Wat?! Pos-te-ro-la-te-ra-le-hoek...Tot voor kort had ik er nog nooit van gehoord. Laat staan dat ik wist dat ik er zelf één had. Of meerdere, eigenlijk. Om even uw Latijn op te frissen: postero = achter, lateraal = zijde. Dus het gaat om de buiten/achterzijde van -in mijn geval- de knie. Daar zit een kluwen structuren bij elkaar die tamelijk belangrijk is voor de stabiliteit.

En mijn 'kluwen' functioneert nou niet bepaald lekker. Dus dat moet gefixt worden. Met een operatie. Maar omdat deze specifieke blessure niet zoveel voorkomt, is er weinig informatie over te vinden. Ja, buitenlandse wetenschappelijke publicaties over operatietechnieken, nieuwe ontwikkelingen en onderzoeken.

Maar als patiënt wil je heel andere -meer praktische- dingen weten, zoals: Hoeveel pijn doet het? Wanneer kan ik weer douchen/lopen/fietsen/autorijden/naar de disco? Hoe stap je in godsnaam een beetje charmant in en uit de auto met zo'n stijf been? En, ook niet onbelangrijk: hoe kom je op krukken met je cola van de koelkast naar de bank zonder te knoeien? Dus daarom dit blog. En om de immense verveling te bestrijden die als onvermijdelijke 'complicatie' optreedt bij knie-operaties. Ook daarom.